Herfstkleuren in de lente
We slingeren omhoog naar de kraterrand en het regenwoud om ons heen is in mist gehuld. Hoewel we niet veel zien, hangt er een prachtige mystieke sfeer. De dichtbegroeide typische regenwoudbomen zijn vaag zichtbaar door de mist en de trompettergeluiden van olifanten, daar ergens in het grote niks, maken het plaatje compleet. We rijden verder over de kraterrand en de zon klimt langzaam hoger. Aan de buitenkant worden de savannen van de Serengeti zichtbaar, omlijst door de zwartgrijze geribbelde contouren van vulkanen op de achtergrond.
Dan ontvouwd zich ineens een prachtig panorama, de hele krater doemt voor ons op. Als al die bewegende stipjes wilde dieren zijn!
Ngorongorokrater
Om half zes 's ochtends heffen Ewan en Jonathan een luid gezang aan in hun tent naast de onze. Zij zijn er al klaar voor. Uit financiële- en gezelligheidsoverwegingen hebben we de achttienjarige Engelse Ewan en Jonathan meegenomen voor een bezoek aan de Ngorongorokrater. Twee dagen zijn we al onderweg vanuit Nairobi, met gisteren een helse rit over een weg van puntig lavasteen. Aan de poort van het park hangt Johan het verhaal op dat we reeds vier keer in de krater zijn geweest en dus zeker de verplichte gids niet nodig hebben. Dat scheelt niet alleen twintig dollar, maar is ook veel leuker naar ons idee. Ewan gaat toch maar even een plattegrond kopen. Eenmaal in het park, moeten we eerst naar het hoofdkwartier, om een speciale permit te regelen zodat we de krater in mogen zonder gids. Johan moet praten als brugman. We zijn hier inmiddels acht keer geweest en in de -volkomen lege- auto is geen plaats voor de gids. Bij de toegangsweg die de krater in leidt, wordt Johans improvisatievermogen nogmaals op de proef gesteld. Ondanks de permit krijgt hij te horen dat dit eigenlijk niet de bedoeling is. We zijn hier nu al zo'n tien keer geweest en kennen de krater op ons duimpje....
Zodra we zijn afgedaald naar de kratervloer, zijn we omringt door honderden zebra's. We eten onze broodjes terwijl de zwart met witte dieren langs onze auto door grazen. Een paar Masai herders komen ook even kijken. Zij vrezen de wilde dieren blijkbaar niet, want zij laten gewoon hun kuddes grazen in de krater. Naast zebra's en buffalo's staan er dus ook koeien te drinken uit het meer.
File
Ik maak me nog ongerust om die arme Masai in een krater vol wilde dieren. Er wordt hard gelachen, want die koeien staan hier echt niet rustig te grazen als er leeuwen in de buurt zijn. Langzaam rijden we door en bijna direct zien we een jakhalzen paar. Een paar honderd meter van de grazende koeien vandaan komen bovendien een stuk of tien leeuwen aan wandelen. Op hun dooie gemak, in een rommelige rij lopen ze achter elkaar aan in de richting van onze auto. Aan beide kanten lopen ze voorbij, echt rakelings langs ons heen. Eén leeuwin kijkt me recht aan en gaapt loom. Elke leeuw heeft een andere tekening. Ze zijn niet egaal bruin, maar hebben een licht gevlekte patroon. We rijden door om ze op een andere plek weer te kunnen zien. Langzaam komen ze aangesjokt, af en toegaan ze even liggen. Als katten zo lui zijn ze. Maar wat een machtige lijven en enorme klauwen als je ze zo dichtbij ziet. Een beetje jammer dat we inmiddels gezelschap hebben gekregen van zo'n twintig andere safarivoertuigen met toeristen. De leeuwen stappen tussen de busjes door en lijken zich nergens aan te storen. In een stofwolk verplaatst de colonne voertuigen zich richting neushoorns met baby. Johan klimt op het dak van de auto en roept "allemaal even lachen voor de groepsfoto". Iedereen lacht zuur en maakt nu foto's van ons, vier rare toeristen in een antieke auto. Nabij de Hippopool (daar waar je moest oppassen om niet in de modder vast te raken) zitten we half vast en hadden we bijna een deel van de uitlaat in de modder achtergelaten.
Massale picknick
Tussen de duizenden gnu's door, banen we ons een weg naar de picknicksite, de enige plaats in de krater waar je uit de auto mag. De migratie naar het Masai Mara is nog niet begonnen en de gnu's zijn er met zovelen dat het gewoon zwart ziet. Als we er met de auto aankomen, blijven ze gewoon op het pad liggen. Bovenop een heuveltje zien we opeens een cheetah zitten, met daarnaast de vier kleine hoofdjes van haar welpjes. Prachtig gezicht.
We zijn helaas niet de enige die zich rond half één naar de picknicksite hebben begeven. Artis Zoo op een mooie zondagmiddag is er niets bij. Maar ondanks de rij geparkeerde 4wd's aan de waterkant is het een mooi plekje. Nijlpaarden in het water, grazende wildebeesten achter ons, een karkas naast ons en aasgieren die boven ons rondjes cirkelen. Na de lunch rijden we nog langs een kudde olifanten in het moeras en dan hebben we het wel weer gehad voor vandaag. Ewan ligt inmiddels uitgeteld achterin. De toegangswegen van de krater zijn eenrichtingsverkeer en de weg naar boven is zo mogelijk nog steiler dan die naar beneden. Zonder die 4wd zouden we er ook echt niet zijn uitgekomen. Naarmate we hoger komen wordt het uitzicht op de krater steeds fraaier. We sluiten af met een colaatje in de luxe Serena Lodge. Ewan slaat de nodige flaters met zijn achterbuurt swahili en probeert voor een fooi pannekoeken te kopen die hij oneerbiedig chapati's noemt. Kortom, iedereen, inclusief personeel slaat ons bonte gezelschap met grote ogen gade.
Kili in de mist
De terugweg lijkt lang te duren, de slechte weg leidt nu immers niet meer naar een spannend en onbekend doel. In dit gebied wonen verschillende autochtone stammen. Behalve de inmiddels zo vertrouwd Masai die af en toe op de fiets voorbij sjezen, zie je hier de meest uiteenlopende gezichten langs de kant van de weg. De verschillen zijn zichtbaar in huidkleur, maar ook in haardracht, kleding en sieraden. Zodra de mannen in Arusha uitstappen, worden ze omringt door mannetjes die hun voor astronomische bedragen in de meest geweldige bussen willen vervoeren. Wij rijden door naar Moshi, aan de voet van de Kilimanjaro, in de hoop een glimp op te vangen van deze hoogste berg van Afrika. Helaas benemen de wolken van het regenseizoen ons het zicht volledig.
Oranjeborrel
Het is bijna Koninginnedag. Ook in den vreemde wordt dit heuglijke feit gevierd en het is gebruikelijk dat iedereen die dag welkom is op de Nederlandse Ambassade. Wie zien dat wel zitten, want we hebben gehoord dat er vooral veel kaas en haring wordt geserveerd. Wij doen ons best en rijden in versneld tempo naar Dar es Salaam. Als we ons op zondag 30 april in Dar naar de tweede verdieping van een uitgestorven kantoorgebouw begeven, vrezen we het ergste. In een verlept jaren zeventig decor vinden we slechts een kopietje aan de muur van een uitnodiging van de ambassadeur, die vrijdag -jongstleden- iedereen ter residentie uitnodigt. Daar staan we dan op zondagmiddag. Onze hartelijke groeten die we daar achterlaten, worden niet meer beantwoord. Later lezen we via Internet dat Koninginnedag ook in Nederland niet op zondag is gevierd. Tja, dit soort zaken gaan aan ons voorbij. Als we op Zanzibar mensen spreken die er wel op tijd bij waren, horen we dat we niet veel hebben gemist. Kliekvorming en weinig mensen die voor integratie open stonden. Wel waren er erg veel lekkere hapjes, met name kaas en haring!
Leger des Heils
Behoorlijk wat vriendelijker in hun ontvangst zijn de instanties die in Afrika zieltjes winnen of humanitaire hulp verlenen. In Dar es Salaam verblijven we de Salvation Army. Een enorm bedrijf. Een primitieve vorm van een bungalow park, met golfplaten hutjes waarin toeristen verblijven, Somalische vluchtelingen en andere arme mensen. Er is een eetzaal, heel goedkoop, maar wij billige ratten koken ons potje op ons brandertje in de badkamer (eigenlijk mag je hier op het terrein niet zelf koken). Maar er is ook een school, een werkplaats en wat al dies meer zij. Echt enthousiast worden we ontvangen in het Karibuni Centre van de Zwitserse missie. Ook dit is een heel bedrijf. Rondom de kerk staan een restaurant, vergaderzalen, leslokalen, hotelkamers en een mini kampeerterrein. De man die hier met de scepter zwaait, loopt alle Lutheraanse congressen af, gesponsord door de Zwitserse weldoeners. Hij is de eerste bereisde Afrikaan van gewone komaf die we tegenkomen. Israel is nog steeds favoriet bij hem en Nederland heeft hij dit jaar helaas gemist: te laat met inschrijven.
Bijna ligt Tanzania achter ons, de herfsttinten maken het landschap kleurrijk. Het is raar om in mei bij een temperatuur van dertig graden door een herfstlandschap te rijden. De machtige baobab bomen zijn met hun takkenstelsel nog beter te herkennen nu ze kaal zijn. In de kleidorpen wordt de bananenoogst binnengehaald. Zeker geen sombere periode hier, de herfst.
|
