|
(07/03/00)
Sloffende kamelenvoeten
Langzaam open ik mijn ogen, de zon piept net boven de zandduinen
uit. Onze opgetrokken benen maken lange schaduwen in het zand. Heerlijk
om zo wakker te worden in de woestijn. De lucht is ijskoud, maar
onder onze dekens is het behaaglijk warm. De hemel is strakblauw
en de stilte intens, terwijl de zachte zonnestralen het gezicht
naast mij een een warme gloed zetten: goeiemorgen!
Nu weten we nog niet dat we straks onze toch al zure spieren nog
verder moeten pijnigen. Want lekker uitslapen in de duinen moeten
we bekopen met rennende kamelen. Tot onze ingewanden er pijn van
doen.
Haveli's
Achter ons vervagen langzaam de blauwe huisjes van Jodhpur. Onze
nieuwe bestemming geeft een heel ander beeld. Jaisalmer ligt midden
in de woestijn en bestaat bijna volledig uit prachtig bewerkte zandstenen
huizen. De mooisten worden haveli's genoemd. Deze oude koopmanshuizen
zijn vele etages hoog en helemaal voorzien van beeldhouwwerk en
omlijste balkonnetjes. Een lust voor het oog. Alleen jammer dat
binnen de huizen nog overal het oude beroep wordt uitgeoefend: de
(toeristen)handel. Tapijtenverkopers concurreren om het hardst met
de verkopers van houtsnijwerk en andere souvenirs en zorgen dat
menig toerist de deur uit gaat met meer dan alleen een vol fotorolletje.
De Tharwoestijn beslaat een groot deel van Rajasthan. Een trektocht
per kameel door deze woestijn is een van de highlights die we niet
willen missen. Jaisalmer vormt een ideaal vertrekpunt voor zo'n
tocht.
Het ritme
's Ochtends gaan we eerst met een jeep de woestijn in. Het eerste
zandstenen complex dat uit de zandvlakte oprijst, is een Maharadja
begraafplaats. Of eigenlijk zijn het meer gedenktekens, want de
as van de Maharadja wordt uitgestrooid in de woestijn. Dan stoppen
we bij een groepje kamelen. Het blijken die van ons te zijn. We
hebben allevier een eigen kameel en de twee kamelendrijvers delen
er één. Dat kan ook gemakkelijk, want het langwerpige zadel heeft
een zitplaats voor en achter de bult. Achter ons wordt de bagage
hoog op het zadel gesjord. Het ergste moment is als de kameel gaat
zitten of staan. Hij gaat eerst door zijn voorknieën, waarbij je
helemaal naar voren wordt geslingerd. Als de achterbenen knikken,
klap je weer naar achteren.
Het duurt even voordat ik gewend ben aan het ritme, de lange, trage
beweging voorwaarts en achterwaarts. Na een tijdje zit het best
lekker. De kamelenvoeten lijken wel verpakt te zijn in een fluwelen
laagje. Daarmee sloffen ze als het ware door het zand. Het zijn
niet echt de snelste jongens. Ondanks dat we met een groep van vijf
kamelen zijn, is het enige dat je hoort het sloffende geluid van
hun voeten.
Mr. Desert
Wij hebben onze camelsafari geboekt bij Mr. Desert. Hét gezicht
van Jailsalmer, oftewel India's Marlboro-man. Gezien zijn reputatie
verwachtten wij een goede safari. Mr. Desert ontvangt ons dan ook
persoonlijk in de zandduinen aan het einde van de eerste dag. In
de typisch Indiase metalen stapelbakjes, heeft hij eten bij zich
dat door zijn moeder is gekookt. Heerlijk, in elk bakje zit een
ander gerecht en het geheel wordt gecompleteerd met een koud biertje.
We eten bij het kampvuur, terwijl de kamelenmannetjes onze bedden
opmaken in een geribbelde duinpan.
Na het eten vertelt Mr. Desert zijn levensverhaal. Vroeger was hij
een gewone vrachtwagenchauffeur. Niet rijk, maar hij had een goed
leven. Tot de dag dat er voor het eerst een Mr. Desertverkiezing
werd georganiseerd tijdens het jaarlijkste Desertfestival. Hij werd
verkozen als dé Mr Desert. Evenals het daaropvolgende jaar en het
jaar daarop. Inmiddels was Mr. Desert een bekendheid geworden in
Jaisalmer. Na nog twee overwinningen wordt hij tot Mr. Desert voor
het leven benoemd. Inmiddels is zijn markante hoofd -groene felle
ogen en een puntige zwarte baard- gecast voor een nationaal sigarettenmerk.
Tijd om zijn beroemdheid ten gelde te maken in de toeristensector.
Mr. Desert verdient met zijn Sahara Travels vast meer dan de gemiddelde
truckchauffeur!
Hobbelen
Na de verhalen van Mr. Desert kletsen we nog urenlang door. We zijn
namelijk op safari met Nicolette en John. Ook zij zijn zeven maanden
geleden aan hun reis begonnen. Voor een deel hebben we dezelfde
route gevolgd en de overeenkomsten in ervaringen en activiteiten
zijn bijna eng. Dezelfde hotels, dezelfde kamers, dezelfde souvenirs,
ga zo maar door. Het ene verhaal na het andere volgt en het wordt
laat. De volgende ochtend kunnen we dan ook moeilijk uit ons duinbedje
komen. Onze kamelendrijvers laten vandaag hun ware aard zien. We
moeten op tijd bij de volgende overnachtingsplaats zijn, dus de
kamelen worden flink aangespoord. Hoewel het wandelritme redelijk
om uit te houden is, is een rennende kameel een afschuwelijke gewaarwording
voor de onervaren berijder.
Het werkt anders dan met paardrijden, je kunt geen lichter ritme
opzoeken. Er is geen andere keuze dan gewoon meehobbelen. Alles
wordt door elkaar geschud en met name de mannen klagen.... Maar
ook een kameel ziet er niet relaxed uit als hij rent. Zijn normaliter
mooi gebogen hals steekt dan naar voren en zijn lippen maken een
flapperend geluid. Als we halverwege stoppen bij een waterplaats,
halen we allemaal opgelucht adem. Met enige moeite krijgen we onze
benen weer in de loopstand. De waterplaats vormt wel een prachtig
plaatje. Uit alle windrichtingen komen de vrouwen hier hun water
halen. Tussen alle kamelen en geiten staan de dames hun water te
putten. De kleurige sari's en de blinkende zilverkleurige waterpotten
op hun hoofd, steken fel af tegen de bruingele achtergrond.
Desertfestival
Na nog een nacht in de openlucht rijden we weer richting Jaisalmer.
De kamelen zijn onrustig vandaag, want er zijn wilde kamelen in
de buurt. Die van mij is helemaal op tilt, hij bijt nu alles en
iedereen die voorbij komt, hij is hevig aan de schijt en maakt reutelende
geluiden door zijn mond. Hierbij komt telkens de bloeddoorlopen
binnenkant van zijn wang als een schuimende luchtbel mee naar buiten.
Bijzonder onsmakelijk. De kamelendrijvers vinden het dan ook beter
als ik hun kameel neem. Ik heb geen bezwaar.
Nadat we een roodachtige rotsketen zijn overgestoken, doemt opeens
Jaisalmer voor ons op. Uit de platte zandvlakte rijst het enorme
zandstenen fort spectaculair omhoog. Bijna sprookjesachtig. Je waant
je eerder in een Arabische omgeving dan in India. We laten de kamelen
achter aan de rand van de stad en raken meteen verzeild in de optocht
van het Desertfestival. Allemaal kamelen, opgetuigd met prachtig
bewerkte zadeldoeken en zilveren halsbanden. Zij worden bereden
door mannen in traditionele kleding: witte gewaden en felgekleurde
tulbanden. Lange gekromde zwaarden en zwarte baarden maken het plaatje
compleet.
De vrouwen zijn gehuld in prachtige sari, veelal rood en goud van
kleur en het materiaal is zo fijn geweven dat het doorschijnend
is. Door de vele gewikkelde lagen ontstaat er tocht een bedekt geheel.
De hoeveelheid sieraden is bijna overweldigend. Rijen met armbanden,
die helemaal tot aan de schouder rijken en ringen die met slierten
kralen aan de pols gebonden zijn. Natuurlijk dragen bijna alle vrouwen
de typisch Rajasthani oorbel die met een ketting is verbonden met
de neusring. Onze Mr. Desert zit tegenwoordig in de jury en oordeelt
over de Mr. Desert 2000.
Voor we Rajasthan verlaten, brengen we nog een bezoek aan Udaipur.
De woestijn hebben we ingeruild voor heuvels en meren. De oevers
zijn volgebouwd met paleisachtige optrekjes en ook in het meer liggen
paleizen als eilanden. Bijzonder romantisch. De film Octopussy is
een must om te zien hier, want de meest wilde avonturen in deze
oude 007 James Bondmovie spelen zich af in Udaipur.
|
