|
(12/02/00)
De geur van verbrand vlees
Er branden meerdere stapels.
Sommige net aangestoken, andere al bijna tot as verworden. Van een
brandstapel rolt een been, precies bij de knie doorgebrand. Het
wordt bovenop de stapel gegooid. Je kunt zien dat het vel eerder
knapt en schroeit dan het onderliggende weefsel. Er ontstaat een
grillig patroon, alvorens het geheel goed vlam vat. Elders wordt
een romp flink opgepord tot die opnieuw begint te gloeien. Een hond
warmt zich eens goed bij het vuur en één van de koeien weet nog
net een verse bloemslinger van een lijk te eten dat klaar ligt voor
de stapel.
De sfeer is hier heel anders dan in Pashupatinath in Nepal. Daar
word veel aandacht besteed aan de ceremonie. Dit is echter Varanasi,
24 uur per dag vinden hier verbrandingen plaats. Business as usual.
De geur van verbrand vlees is langs de oever van de Ganges zeer
doordringend aanwezig.
As in mijn haar
Varanasi is als een grote poel, waarin je wordt ondergedompeld zodra
je langs het water loopt. Het gebied langs de rivier bestaat kilometers
lang uit trappen, de zogenaamde ghats, die het water in leiden.
Niet alle trappen zijn het zelfde, want elke ghat behoort bij een
ander gebouw, een andere eigenaar. De trappen verschillen elke paar
meter van hoogte, dikte en kleur. Als je langs oever van de rivier
kijkt geeft dit, enigszins vervaagd in de mistige en rokerige lucht,
een mistiek kleurrijk beeld. Sommige ghats zijn privé, dat stukje
aan de rivier behoort toe aan een rijke Maharadja. Meestal staat
er bovenaan de trappen een prachtig en rijkelijk gedecoreerd paleisachtig
optrekje. Andere ghats zijn voor iedereen toegankelijk en behoren
bijvoorbeeld bij een bepaalde tempel. Midden in het centrum ligt
de Manikarnika burning ghat, de grootste crematieplaats hier in
Varanasi. Rondom zijn tegen de huizen enorme hoeveelheden brandhout
opgestapeld. Ook liggen er tientallen boten afgemeerd met nieuw
aangevoerd hout. Op de kade staat een grote weegschaal, waar het
hout per brandstapel wordt afgewogen. Het is een drukte van belang.
Eigenlijk wil ik niet blijven kijken, maar toch blijf ik heel gebiologeerd
staan. Totdat de wind draait, de warme lucht in mijn gezicht waait
en er stukjes as in mijn haar blijven hangen. Tijd om verder te
lopen!
Schuimbekken
Dagelijks komen er vele Hindu's naar Varanasi om zichzelf en hun
kleren te reinigen met heilig water uit de Ganges. Vanaf zonsopgang
worden de trappen dan ook bevolkt door honderden mensen. Sari's
in alle kleuren van de regenboog liggen te drogen op de trappen,
mensen soppen zich helemaal in en dompelen zich onder in de rivier.
De tanden worden gepoetst met hun vingers en rivierwater, niets
reinigt natuurlijk beter dan Ganges water. Het schijnt niemand te
deren als er een opgeblazen kadaver van een koe of een lijk komt
langsdrijven. Tussen de mensenmassa lopen net zo veel dieren over
de ghats; heilige koeien, geiten, agressieve apen en schurftige
honden. Soms verbaas je je erover dat ze hier in leven kunnen blijven.
Maar stadskoeien eten alles, het schuim staat ze af en toe op de
mond en de meeste koeien zijn heftig aan de diarree. Het is af en
toe glibberen op de trappen. Maar er wordt aan gewerkt, want de
mest wordt overal door kinderen met hun handen van de kade geschraapt.
Ze zitten soms tot hun ellebogen onder de drek. Het wordt op een
grote hoop bij de moeders gegooid die de mest samen met wat droge
bestanddelen vermaken tot poepkoeken. Deze worden op de ghats tussen
de schone was gedroogd en dienen als brandstof of huisisolatie.
Op de drukke ghats in het centrum zitten masseurs, sieraden verkoopsters
en theestalletjes. Overal worden ceremonies uitgevoerd door beschilderde
mannen. De lucht ruikt hier naar wierook. Overal zitten Saddhoes,
allen op spirituele zoektocht en met al die goedgelovige en goedgeefse
pelgrimgangers is het hier goed vertoeven, qua eten en geld. Als
je in een bootje langs de oever vaart kun je alles goed op je laten
inwerken. Op sommige plaatsen lijkt wel een Zandvoort aan de Ganges.
Een enorme mensenmassa, alle kleuren van de regenboog, krioelt door
elkaar heen. Uren kun je hier naar kijken.
Een ei hoort er bij
Toch heeft niet elke favoriete pelgrimsplaats dezelfde ranzigheidsgraad.
Zoals het in Varanasi intens naar barbeque ruikt, hetzij net iets
doordringender, is in Pushkar het vlees geheel verbannen. Pushkar
ligt aan een meer en ook hier zijn de ghats bevolkt met pelgrims.
Hele serieuze gelovigen. De aanwezigheid van toeristen op de trappen
wordt als storend ervaren. Er heersen hier bijna Islamitische voorschriften,
want er wordt je gevraagd om armen en benen bedekt te houden.
Heel Pushkar is streng vegatarisch en op de menukaarten staan zelfs
geen eieren. De bereidingswijze van gerechten waar normaliter eieren
in zitten, roept dan ook de nodige vraagtekens op. De ei-loze pannekoek
is in elk geval niet te eten. De ei-loze omelet hebben we daarom
maar niet eens geprobeerd. De sfeer in Pushkar is erg 'mellow'.
De aanwezigheid van vele serieuze gelovigen, leidt eveneens tot
de aanwezigheid van vele westerlingen die zich ook 'serieus' in
India verdiept hebben. In de vele winkeltjes wordt geanimeerd geintegreerd
met de locale bevolking en op straat worden de toeristen voorzien
van hennapatronen op handen en voeten. Menige hotelkamer wordt semi
permanent bezet door mensen die 'onderzoek' doen, kunst maken of
anderszins deel uitmaken van de incrowd.
Erotische topprestatie
In Pushkar heerst een woestijnachtig klimaat; 's ochtends en 's
nachts is het hier ijzig koud. Gedurende de dag kan de temperatuur
oplopen tot grote hoogte. Het is dan te heet om volgens voorschriften
geheel ingepakt in de tuin te gaan zitten. Zeker als je net in Khajuraho
bent geweest. Daar staan zo'n 20 tempels die van onder tot boven
voorzien zijn van bloot beeldhouwwerk. Erotische sculptures met
een net woord. Maar het geheel ontstijgt het kaliber van gewone
wulpse vrouwtjes. Er zijn regelrechte orgien afgebeeld, compleet
met een man die een paard van achteren neemt. Ook in de oudheid
hadden mensen bestiale neigingen, zo kun je in Khajuraho ervaren.
Een dergelijke frivoliteit en openheid laat zich moeilijk rijmen
met de strenge ondertoon in het honderd kilometer verderop gelegen
Pushkar. Er gaan meerdere theorieën schuil achter de heftige carvings
van Khajuraho. Sommige zeggen dat het een weergave is van de dagelijkse
activiteiten in de paleizen van de Maharadja's. Andere zeggen dat
het een vorm van sexuele voorlichting is. Ik kan je vertellen dat
deze voorlichting zeer zeker een stapje verder gaat dan de functionele
sexuele voorlichting die ik vroeger op school heb gehad.
Dehli Dentist
Johan heeft ook voorlichting gehad. Dat wil zeggen bij de tandarts
in Dehli. Zijn tandenborstel en poetsgedrag waren niet juist volgens
meneer Oberoi. Een bezoekje aan de tandarts was gepland omdat Johan
enige weken geleden een halve kies was kwijtgeraakt. Gevalletje
van een iets te harde rijstkorrel! Nadat de kies is gerestaureerd,
leert nadere inspectie dat er diverse vullingen in slechte staat
verkeren. Omdat het er hier vrij professioneel uitziet, gaat Johan
maar voor de volledige aanpak. Het enige dat ik wat minder professioneel
vind, is dat de deur tussen de behandelkamer en de wachtkamer gedurende
de behandeling blijft openstaan. Nu ben ik de enige die daar zit,
maar het is toch geen prettig gezicht om Johan's bergschoenen telkens
te zien opveren als de boor aangaat (een verdoving zou de toch al
fikse behandelingskosten nog hoger hebben gemaakt). Op het eind
van het bezoekje vertrouwt de tandarts ons toe dat onze koningin
met kerst op bezoek was in India en dat hij nog 'iemand' van de
delegatie heeft behandeld. Met de kwaliteiten van de heer Oberoi
zal het dus wel goed zitten.
Om de aandacht van de pijnlijke kaken af te leiden, gaan we naar
de bioscoop. We kiezen voor een echte bollywoodfilm. ('B'ombay is
het Indiase Hollywood) Een typische Indiase film, met vooral veel
zang en dans. Bij ons zou "Hum Saath-Saath Hain" dan ook als een
musical geclassificeerd worden. Er is geen ondertiteling, maar het
plot laat zich makkelijk raden. De setting is een hele rijke en
gelukkige familie. Het ene feest na het andere passeert de revue.
Om de rijkdom van de familie te laten blijken, verschijnt pa midden
in een enorme dansscène met een laptop computer. Tijdens een gezellig
samenzijn in de stijlvol ingerichte huiskamer, staat er een enorme
magnetron op het sjieke houten dressoir. Met een flinke sticker
van de witgoedfabrikant erop. Gelukkig kun je gedurende deze avondvoorsteling
onbeperkt in- en uitlopen. Dat moet ook wel met al die jankende
babies en zeurende peuters in de zaal. Wij vluchten na twee van
de drie uur. Ter afsluiting nog even een lekkere geroosterde hamburger
bij Mc Donalds scoren. Hmmm! (even niet aan Varanasi denken). Gezien
de heiligheid van de koe, adverteert Mc Donalds hier met de kreet:
'Our burgers contain no beef'!
|
