|
(18/01/00)
De collega reiziger India
is het mekka voor de vage reiziger, de vieze reiziger,
de gedrogeerde reiziger, de overjarige reiziger en een enkele juppige
reiziger. Meer dan in welk land dan ook, tref je in India een overmaat
aan vreemde figuren aan. Eigenlijk wisten we dat al van te voren,
maar zeker nadat we de rij met wachtenden voor een visum bij de
Indiase ambassade in Kathmandu hadden bekeken. Het algemene beeld
is blote voeten, veel sieraden, lange haren met dreadlocks en kapotte
inheemse kleren.
Toegegeven, we hebben de nodige vooroordelen ten opzichte van deze
andere reizigers. En toegeven, soms blijken het hele leuke en interessante
mensen te zijn.
Contactgestoord
Na de aanblik van de rij visumaanvragers, begrijpen we waarom het
zo moeilijk is om aan een visumverlenging te komen. Het is duidelijk
dat de honderden applicanten reeds langere tijd in India hebben
doorgebracht en daar graag zo snel mogelijk naar terug willen om
zo min mogelijk geld uit te geven. De mensen in de rij stinken,
hebben beestjes in hun haar en zijn vaak te stoned om het gecomliceerde
aanvraagsysteem te begrijpen. Als de Japanner voor ons in de rij
opschuift, blijft er een groezelige plek achter op de muur waar
hij tegenaan heeft geleund. De Japanse reizigers zijn over het algemeen
sowieso de meest losgeslagen, vage personen. De meesten spreken
geen Engels, waardoor contact nihil of onmogelijk is. Ze reizen
daarom alleen of klitten samen met andere Jappaners. Ze zijn vaak
heel jong en hebben weinig geld. Toch kunnen ze lang reizen. Dit
doen ze door niets te doen. In elke plaats blijven ze zo lang hangen
dat ze de beste en goedkoopste kamer hebben. Het grootste deel van
de tijdbrengen ze ook op die kamer door, bezienswaardigheden bekijken
kost immers geld. Ze vermaken zichzelf en elkaar met hash-roken,
muziek maken en jongleren.
Even generaliseren
Een andere nationalteit reizigers die zich gemakkelijk laat generaliseren
is de Israeliërs. Degene die wat ouder zijn en/of alleen reizen,
zijn meestal wel ok. Maar de meesten reizen in grote groepen. Ze
zijn allemaal van dezelfde leeftijd en komen regelrecht uit het
leger. De Israeliërs zijn in heel Azie berucht om hun luidruchtigheid,
hun grofheid tegen de lokale bevolking en hun onbeschofte houding.
Ze staan erom bekend dat ze afdingen met een zieklijke felheid tot
op de laatste cent. Er zijn gebieden en steden waar hotels een bordje
op de deur hebben gehangen: Israeliërs niet welkom.
Vooroordelen
We komen steeds meer lang reizende mensen tegen. Niet meer alleen
jongeren. In Calcutta worden we aangesproken door een wat ouder
echtpaar. Wij hadden ze ingeschat als verlepte Spanje-gangers. Grijzend,
enigszins aan het uitdijen en allebij aan de shag. Het blijken Nederlanders
te zijn en ze vragen ons of we misschien een Nederlandse krant bij
ons hebben. "Nee", antwoordt Johan stoer, "we zijn al een halfjaar
van huis." Het stel antwoordt: "wij al anderhalf jaar." De dag erna
zien we nog zo'n stel. Hij heeft een buikje en is van pensioengerechtigde
leeftijd, zij is een gebruinde dame, korte strakke broek en een
strak hemdje om haar ruime boezem. Haar geblondeerde, lange haar
zwiert in een paarde staart met haar passen mee. Type ruim veertig,
maar ik voel me veel jonger. Eenmaal aan de praat geraakt, ook Nederlanders,
blijken de meeste veronderstellingen wel juist. Het grote verschil
is dat ze nog nooit in Spanje zijn geweest, maar wel de rest van
de wereld hebben gezien. Ze hebben meer landen op hun conto dan
wij, net een busongluk overleefd in Bangladesh en de Karakoram Highway
jaren geleden onder heel wat primitievere omstandigheden afgereist
dan wij dit jaar.
Van de wereld
Er wordt veel softdrugs gebruikt onder de reizigers. Zonde, want
je mist zoveel om je heen als je onder de dope zit. Tijdens de millenniumnacht
zijn we op het strand op zoek naar een kampvuur. Er blijkt slechts
één vuurtje te zijn, met slechts één persoon erbij. Even checken
of dit gezellig gaat worden, denken wij. Maar het meisje kijkt ons
wat mistig aan "Nee", het is niet haar vuur, ze zit er alleen maar
bij. Haar vriendje is ook ergens. Toch maar ergens anders een eigen
millennium-vuur bouwen. Samen liggen we te genieten van de sterrenhemel
op deze tropische oudjaarsavond. Ongeveer een kwartier voor twaalven
komt er een Fransman langs strompelen met de blik op oneindig. Dwars
over ons laken, bijna door het toch vrij grote kampvuur, om een
eindje verderop in het zand voorover te klappen. Die heeft het begin
van het nieuwe millennium in elk geval niet meegemaakt.
Nep-goeroe
Op de Andaman Eilanden treffen we helemaal een allergaartje aan.
Om eerlijk te zijn, voelen we ons tot de meesten van hen niet zo
aangetrokken. Johan heeft al een hele groep hippies tegen zich,
omdat hij heel handig een kamer regeld die zij op het oog hadden.
Daarna krijgt hij van een grote dikke, kale man te horen dat hij
'bad energy' heeft. De kale man is een soort alternatieve genezer,
die pretendeert alles over boedhisme te weten. Hij geeft cursussen
en praat graag. Meestal heeft hij dan ook een heel gevolg goedgelovige
mensen om zich heen die hem geweldig vinden. Doordat Johan niet
door hem 'genezen' wenste te worden, negeert hij ons vanaf dat moment
heel nadrukkelijk. Niet dat wij dat erg vinden, want wij hebben
zelf ook niet bepaald behoefte aan deze nep-goeroe.
Net als we aan de kale zijn ontsnapt, komen we op Havelock zijn
vrouwelijke equivalent tegen, 'the Irish lady'. Een soort Heidi
met het uiterlijk van Roseanne Barr en het stemvolume van een valse
operettezangeres. Zeer prominent zit ze de hele dag op een stukje
zeil voor haar tentje. Continu buldert haar lach over het kampeerstrand
en roept ze schunnige grapjes naar iedereen. Zo nu en dan komt één
van haar aanhangers bij haar op audientie. Wat ons betreft een geval
van spontane antipathie. 's Avonds brengt ze een gezellig clubje
overdreven mensen bijeen in het restaurant en gaat ze heel uitbundig
zingen en gitaarspelen. Na enige tijd begrijgen we waarom ze zo
nadrukkelijk haar best doet. In het gezelschap bevinden zich de
Engelse Tatum en en Jennifer, die bezig zijn met een serie over
reizigers voor de BBC.
De zakelijke reiziger
Natuurlijk zijn er ook veel interesante en aardige medereizigers
met wie we wel korte of lange tijd omgaan. Onze luide en enthousiaste
Pelham uit de UK bijvoorbeeld. Een interessante persoon, die allerlei
leuke verhalen weet te vertellen of het nu gaat over de huizenprijzen
in Tokio, de kunsthistorische stromingen van het Griekse rijk of
de oorzaken van koraalsterfte, Pelham weet er alles van. Als we
hem voor de tweede keer ontmoeten, behoort hij inmiddels tot de
incrowd op Havelocks beach number seven. Hij laat ons alles zien
en weet welke restaurants op welke dagen kreeft serveren. In zijn
ietwat beschamende enthousiasme, rukt hij overal pardoes de koelkast
open om te kijken wat ze te drinken hebben, breekt in bij serieuze
gesprekken en praat zo hard dat iedereen naar hem kijkt. Wij horen
hier niet bij, totdat hij zijn grote rode bezweette lijf naar ons
omdraait en ons nadrukkelijk bij het gesprek betrekt. Ach, hij bedoelt
het goed, zullen we maar zeggen.
Ditzelfde gevoel van plaatsvervangende schaamte bekruipt ons af
en toe als we met de twee Zwitserse meisjes zijn waarmee Johan de
duikcursus doet. Aantrekkelijke jonge meisjes, behalve als ze keihard
over het terras hun bevelen naar de lokale bevolking schreeuwen.
Het idee om even op te staan als je wat nodig hebt, is hun blijkbaar
vreemd. Zoals zo vaak hebben we de neiging om er wat van te zeggen,
maar wie zijn wij.
Wie zijn wij, in vergelijking met de andere reizigers. Het lijkt
wel of wij hier in India bijna iedereen onder de categorie 'anders'
scharen. De keren dat we in India mensen ontmoeten met wie we het
wel echt heel goed kunnen vinden zijn sporadisch, duidelijk minder
dan in andere landen. Ik denk dat we ons moeten classificeren als
de zakelijke reiziger, ofwel de yup onder de low budget, lange termijn
reizigers.
|
