Hoe gaat het met ons na één jaar?
Jeetje, wat is dat snel gegaan, dat jaar. Maar als we
terugkijken op wat we allemaal gezien en gedaan hebben, dan kunnen
we ons niet voorstellen dat dat allemaal in één jaar past. China
en Laos, onze eerste bestemmingen, dat lijkt veel langer dan een
jaar geleden. Een goed moment om ons een even te bezinnen.
We zien een beetje reismoeheid en dus een rustiger reistempo, een
lager cq kritischer activiteitengehalte, geen werkgerichte houding
meer en een uitgedund reissaldo.
Wereldreizigers vieren jubileum
We zijn ons in Cape Maclear net aan het installeren in ons hutje,
als er een Nederlands stel de hoek om komt lopen. "Hehe, eindelijk
Mirjam en Johan gevonden". Wij kijken elkaar bevreemd aan en weten
zeker dat we hun nog nooit eerder hebben gezien. Het zijn Vincent
en Nicole en nog steeds gaat er geen lampje branden. Het blijkt
dat ze ons al meer dan een half jaar volgen via onze site, met ons
hebben gemaild voor advies en ook de nodige dingen hebben aangeschaft
op aanraden van ons, voordat ze twee maanden geleden aan hun eigen
wereldreis begonnen. Het is meteen erg gezellig, maar een rare gewaarwording
dat zij ons eigenlijk heel goed kunnen door onze verhalen. Ze hebben
zelfs printouts bij zich van de reisinfo die wij hebben geschreven.
Dat doet me erg goed (naast alle positieve reacties op de site).
We brengen de hele week door in elkaars gezelschap en wisselen de
nodige verhalen uit. Zij weten dat we 20 juni ons éénjarig jubileum
hebben en komen ons die dag verrassen met een kaartje, een bloemetje
en een cadeautje. Echt supergaaf. 's Avonds gaan we met een stel
uit eten (pizza) en bier drinken. We hebben ons jubileum dus op
gepaste wijze gevierd.
Wereld vol reizigers
Over andere wereldreizigers gesproken. Er lopen meerdere mensen
rond op deze aardbol, zoals Maarten en Conny, met onze printouts.
Zij bezoeken dezelfde hotels als wij hebben bezocht en van hun krijgen
we dan weer reisverslagen toegemaild waarin we vele herkenbare dingen
lezen. Vrienden van ons, Hans en Andrea, zijn ook sinds een paar
maanden op reis en ontmoetten ergens op de Cook Islands andere wereldreizigers,
Mirjam en Robert, waar wij via de site al heel lang regelmatig contact
mee hebben.
Het meest recente voorval dat we via de email binnenkregen: onze
reisgenoten in Tibet, Stuart en Rebecca uit Australië, komen thuis
in contact met vrienden van vrienden die ze tijdens hun eigen reis
zijn misgelopen. Tijdens een etentje komen foto's en verhalen los
en dan blijkt dat wij met die vrienden, te weten Brad en Lori uit
Canada, hebben gereisd in Nepal. It's a small world!
Tevreden gevoel
Voordat ik deze 'persoonlijk' ging schrijven (ja, ik schrijf ze
eerst uit op papier), heb ik even teruggeblikt in de voorgaande
persoonlijke verhalen. Het viel mij meteen op dat de eerste afleveringen
nog geheel doorspekt waren met werkgerichte terminologie, zoals
'taakverdeling' en 'procedures'. Het lijkt wel of we steeds minder
zo denken. Het kan ook best zo zijn dat wat in het begin echt taken
waren, inmiddels zo gewoon is geworden dat je het niet meer als
zodanig herkent. Bovendien denk ik dat onze huidige manier van reizen
een stuk rust heeft gebracht in de tent. We kunnen nu veel meer
dan eerst ons eigen gang gaan en er zijn veel minder procedures
nodig. Taken verschuiven naarmate er andere taken te verdelen zijn.
Nu Johan veel tijd steekt in het onderhoud van de auto, moet ik
(helaas) wat vaker de was doen en mijn verhalen zelf intypen.
Ook bespeur ik in eerdere 'achter de schermen' een hoop strijdpunten.
We zijn inmiddels zo lang weg, dat zich dat allemaal wel uitgekristalliseerd
heeft. Strijd over budget hebben we bijvoorbeeld zelden meer. Het
scheelt natuurlijk enorm dat we het met ons bedrag al een jaar hebben
uitgehouden en de druk is een beetje van de ketel. We zijn het er
allebei over eens dat we tot op heden een fantastische reis hebben
gehad. Als we nu om wat voor reden naar huis zouden moeten of gaan,
dan hebben we een tevreden gevoel. Hetgeen niet betekent dat we
geen verdere reisplannen hebben. Er blijven nog steeds twee continenten
over uit de oorspronkelijke planning; Zuid-Amerika en Australië.
Zoals het er nu uitziet zijn we bereid om ons extra potje aan te
spreken en nog een tijdje door te gaan.
De luxe van verzadiging
Net als bij andere mensen die veel of langer reizen, treedt er ook
bij ons een bepaalde mate van verzadiging op. Sommigen zouden dat
misschien als 'verwend' betitelen, maar ik vind het zelf geen negatieve
ontwikkeling. Althans niet meer. Ik constateerde een verzadiging
omdat ik veel minder foto's maak, ook zijn we door landen gereisd
waar we bijna niets hebben gedaan of gezien. Als ik dan andere mensen
hoorde praten die in dezelfde landen veel meer plaatsen bezochten
en nog hele dagen actief waren, dan kreeg ik een soort schuldgevoel.
Het gevoel dat ik er niet alles 'uithaalde'.
Deze week kreeg ik een ontzettend leuke reactie van een lezeres
van onze site, iemand die zelf al meerdere malen langer op reis
is geweest. Zij bracht heel mooi onder woorden dat reisplezier niet
alleen samenhangt met de hoeveelheid plaatsen die je bezoekt of
het aantal activiteiten dat je onderneemt. Het plezier zit ook in
de prachtige zonsondergang waar je met alle tijd van de wereld van
kunt genieten of dat ontbijtje in de bush en de onverwachte ontmoetingen
met mensen en dieren. We hebben inmiddels de rust om ergens een
paar dagen te blijven plakken omdat het zo'n lekkere camping is.
En om in een bepaald land alleen a en b aan te doen en verder niets.
Eigenlijk is het ook logisch, want zeker qua natuur bieden veel
landen dezelfde dingen. Omdat we al hebben geraft in Nepal, hebben
we besloten om niet te raften in Oeganda en Zambia. En omdat we
al veel parken hebben bezocht en nog gaan zien, hebben we in Malawi
geen park bezocht. We kunnen juist heel selectief zijn in in elk
land de mooiste en de leukste dingen uitzoeken. Een luxepositie
dus.
Financiën
Met de financiën gaat het momenteel redelijk. Niet dat we die achterstand
van 2000 dollar nog ooit gaan wegwerken, dat idee hebben we maar
opgegeven. Proberen het huidige saldo de stabiliseren, hetgeen in
Malawi goed is gegaan. Hoewel Malawi niet eens spot goedkoop is,
hebben we weer wat overgehouden en heeft Johan zijn advanced duikcursus
binnen het dagbudget kunnen doen. Het scheelt ook dat onze activiteiten
in Malawi, veel wandelen en aan het meer liggen, erg low budget
zijn. Kamperen in Malawi doe je gemiddeld voor zo'n twee dollar
per persoon en als je zelf kookt eet je met z'n tweeën gemiddeld
voor vier dollar. Alle budgetten zijn onveranderd gebleven, behalve
het dagbudget dat nu op 13.397 $ staat, van de geoorloofde 11.440
$ (tekort is nu 1957 $). Totaal hebben we in het eerste jaar 19.215
dollar uitgegeven. Daarbij moet ik opmerken dat ik reeds een paar
keer pasta met blauwe kaas heb gegeten (op advies van Bas) en dat
we zelfs een aantal keren uit eten zijn geweest. Waarvan één keer
echt luxe (van het type de maaltijd kost meer dan het dagbudget),
waar we dan ook heerlijk van genoten hebben.
De auto
Hij loopt nog steeds als een trein (maar wel met het gebrul van
een kapotte uitlaat). Inmiddels hebben we alle officiële Toyotadealers
in Oost Afrika bezocht, evenals veel onofficiële en dubieuze handelaars
in auto-onderdelen. Helaas, helaas, een benzinepomp voor het model
1974 is nergens meer te krijgen. Een noodoplossing met siliconenpasta
op het lek heeft uitgewezen dat we twee kilometer per liter langer
kunnen rijden. Van 1 op 5 naar 1 op 7 is toch best de moeite waard.
De pasta is helaas opgelost en de kans dat we nog ooit een pomp
vinden is nihil. Vandaar dat Johan het lekkende rubber in de pomp
inmiddels heeft afgeplakt met de bandenplakset. Nu maar hopen dat
het houdt. In zijn ijver was ook de lekkende carburateur met pasta
afgesmeerd. Maar ook daar bleek het goedje op te lossen en de boel
te verstoppen, net die dag dat we ruim betalende medereizigers in
de auto hadden. Een boel gestotter en gepruttel en nog net de camping
gehaald die nacht. De lokale garagemannetjes hebben het euvel zo
opgelost en hij loopt beter dan ooit tevoren. Kosten: 1 dollar.
Daarnaast hebben we bij het achteruit rijden een keer een boom geraakt,
waardoor de achteruit is gebarsten en het dak iets ontzet en dus
weer lekt. Maar verder alles goed en reeds meer dan 12000 km erop
zitten.
Tegenwoordig vermaken we ons met een nieuw spelletje: weet jij nog
waar we vorig jaar op deze dag zaten?
|
