Hoe gaat het met ons na 16 maanden?
Druk, druk, druk....Ik hoor iedereen al lachen als ik
dat zeg, maar het is echt waar. Het is niet voor niets zo lang geleden
dat er een 'persoonlijk' verscheen. In de tussentijd hebben we intensief
gereisd in Botswana en Namibie, met de ouders van Johan rondgetourd
in Zuid Afrika en in een moordend tempo teruggereden naar Kenia.
We zijn nu weer terug op het punt waar we 8 maanden geleden aan
ons Afrika avontuur zijn begonnen. Het voelt een beetje raar; het
einde van Afrika is in zicht en er moeten weer eens keuzes worden
gemaakt.
Dat laatste is ook een reden waarom ik deze persoonlijk alsmaar
heb uitgesteld. Onze reis kabbelt altijd zo'n beetje voort en we
zien wel hoe alles loopt. Als er dan een keer echte beslissingen
moeten worden genomen, dan vinden we dat heel moeilijk.
Het laatste traject
We gaan de laatste acht maanden in, want we hebben uitgerekend dat
we daar nog net geld voor hebben. Dan zijn we ook zo'n twee jaar
weg, dus dat is een mooie mijlpaal. 8 maanden Azië, 8 maanden Afrika
en 8 maanden..... zoals het er nu uitziet worden dat toch acht maanden
Zuid Amerika en Australië. Het keuzeproces is moeilijk. Enerzijds
willen we weer eens wat anders zien, anderzijds zijn we erg verknocht
geraakt aan Afrika en deze manier van reizen. Met name Johan zou
ook wel ergens een paar maanden op de dezelfde locatie willen blijven.
Maar waar? We hebben ook overwogen om met de auto terug te rijden
naar huis, via het middenoosten. Hiervoor hebben we sponsoring gevraagd
bij Toyota: een landcruiser uit 1974 van Kaapstad naar onze Domstad
rijden, leek ons wel een mooi project. Helaas heeft Toyota negatief
gereageerd en hebben we daarom besloten de auto te verkopen.
Al heeft met name Johan er veel moeite mee om afstand te doen van
zijn 'skattie', zoals we 'm noemen. Hoewel minder avontuurlijk,
spreekt het mij ook wel aan om volgens de oorspronkelijke opzet
de wereld nog echt helemaal rond te gaan. Dat betekent dat we een
wat strakker schema moeten gaan handhaven en we denken dan ook over
een 'round the world' ticket voor het laatste traject. Wat wil het
geval, rtw tickets zijn hier niet echt te koop en we zullen waarschijnlijk
eerst naar Londen of Amsterdam moeten vliegen, voordat we onze reis
kunnen voortzetten! En wat doe je dan he, ga je in twee weken zoveel
mogelijk mensen opzoeken en wil je daarna niet meer weg, of is het
beter om de volgende dag weer in het vliegtuig te zitten? Jullie
merken het wel.
Frikadellen met mayo
Als je wat langer weg bent, ga je het thuisfront toch wel missen,
je familie en de gezellige etentjes met vrienden. Steeds meer kinderen
worden geboren, die we slechts via de email hebben gezien. Ook hebben
we de nodige huwelijken gemist en heeft menigeen inmiddels een nieuwe
behuizing gevonden. Kortom, je mist een hoop persoonlijke momenten
(en ik mis niet graag iets). Van de andere kant worden we soms juist
snel in vertrouwen genomen. We zitten natuurlijk ver weg en kunnen
niet makkelijk iets 'doorkletsen'. Vaak weten wij als eerste van
een voorgenomen huwelijk of een prille zwangerschap. Dat is ook
wel weer heel leuk.
Niettemin is het toch altijd geweldig om mensen weer in levende
lijve te zien. Zo hebben de ouders van Johan spontaan besloten om
ons op te zoeken in Zuid Afrika, een heerlijk weerzien na 15 maanden.
Waar hebben ze ons nu het meest blij mee gemaakt (behalve hun persoonlijke
aanwezigheid en het pretpakket uit Malden:) twee dozen frikadellen
en een pot Remia Fritessaus. Jeuhhhh! Henk en Annie hadden hun aansluiting
gemist in Frankfurt en ze kwamen dus helemaal niet uit het vliegtuig
toen wij ze in Kaapstad kwamen ophalen. De teleurstelling was groot,
maar met enige schrik dachten we ook aan onze frikadellen (die zullen
nu wel ontdooid zijn). Gelukkig kwamen Henk en Annie de volgende
dag wel aan en de inmiddels wat slappe frikadellen zijn meteen het
vet ingegaan. Wat was dat lekker zeg (sorry Vincent).
Bieren op niveau
Hoewel we helaas net Katinka en Kees hebben gemist in Zuid Afrika,
hebben we wel nog een weekje strand gedaan met Moon en Sito. Dat
was beregezellig. Even vreemd om na 16 maanden vrienden op te halen
op het station in Mombassa, maar een halve dag later realiseer je
je hoe makkelijk je eigenlijk verder kletst, alsof je elkaar vorige
week nog hebt gezien. Onze sobere levensstijl is direct onderuit
gehaald: de tent is ingeruild voor een villa op het strand en hoewel
we in eerste instantie na één biertje dronken waren, hebben Moon
en Sito ervoor gezorgd dat we op het einde van de week weer de nodige
biertjes konden wegtanken. Over de Smirnoff maar niet te spreken.
Luidkeels meebrullen met Acda & De Munnik en verhalen ophalen. Good
old times.
Een week vliegt zo voorbij, maar gelukkig konden we ons daarna weer
op de email storten. 50 nieuwe berichtjes van vrienden, bekenden
en belangstellenden, zorgen voor een urenlang leesplezier. Wat een
heerlijk medium is het toch. Nieuwe roddels en dikkebuikenfoto's,
echt smullen. De uren vliegen voorbij en als we terugkomen bij de
auto blijkt dat we een wielklem hebben. Ik kan me herinneren dat
ik thuis helemaal over de zeik was als me zoiets overkwam. Nu halen
we onze schouders op en beginnen aan een rondje bureaucratie. Van
het ene departement naar het andere, tot er uiteindelijk een manager
meeloopt naar de auto om te inspecteren! Het probleem is opgelost,
de boete vervalt en het heeft slechts een uur of twee geduurd. Heerlijk
toch.
Gezond en wel
Naar ons idee hebben we alle aanslagen op onze gezondheid goed overleefd.
Op dringend advies van Joris (bilharziawormen kunnen ook in je ballen
gaan zitten), heeft Johan zijn pillen genomen. Mijn malaria heeft
nog wel een beetje nasleep gehad. Na de eerste schok en de behandeling
ga je pas nadenken over wat je is overkomen. Het besef dat je er
aan dood had kunnen gaan, dringt dan pas echt tot je door. Het heeft
nog lange tijd voor onrust gezorgd. Doordat malaria begint met verschijnselen
van griep, denk je nu bij elk hoofdpijntje aan malaria. Zowel in
Zambia als Botswana heb ik dan ook nog een test laten doen. Gelukkig
negatief. Ik neem nu wel netjes mijn paludrine en ook weer vitaminepillen.
Johan is gelukkig ook van de Lariam af. Als je langdurig Lariam
slikt, wordt je echt een ander mens. Al beweert de GG&GD het tegendeel,
ik heb nu genoeg gevallen van dichtbij meegemaakt. Mensen (zoals
Bob de fietser) die je regelmatig hebt gesproken, kom je na maanden
weer eens tegen. Ze herkennen je niet, zijn wat verward en geven
toe last te hebben van de Lariam. Nog 'n paar maanden verder en
zonder Lariam, zwaaien ze enthousiast en herkennen ze je al op meters
afstand. Ook Johan was mijn Johan niet meer. Naarmate de maanden
verstreken, werd hij steeds vaker kwaad en agressief. Euforie, tranen
in de ogen en schuimbekken van woede, dat alles wisselt zich in
hoog tempo af. Zondagavond malaria avond, maandagochtend kon ik
dan beter dekking zoeken. Het gevloek en getier begon terstond.
Verontschuldigend vertelde ik andere mensen dat hij normaal nooit
zo is, maar tja, de Lariam. Woedeuitbarstingen om niets, zo erg
dat hij zich in moest houden om niet te slaan.
Johan zag wel in dat het de Lariam was, maar wilde na mijn malariaverhaal
ook niet te vroeg stoppen. Ondanks dat ik wel wist dat het door
de Lariam kwam, was het voor mij soms onmogelijk om er niet op in
te gaan, juist omdat het vaak zo onredelijk was. Ik herinner me
nog het eerste voorval nadat Johan net was gestopt met Lariam. Na
een stomme actie van mijn kant sta ik al in elkaar gekrompen, kop
tussen mijn schouders, de tirade af te wachten. En die komt niet.
"Laat maar liggen, dat ruimen we morgen wel op", zegt Johan terwijl
hij gewoon doorgaat met eten. Jippie, het Lariameffect is weg en
Johan is Johan weer. Inmiddels hebben we alle Lariam die we nog
hadden terug naar huis gestuurd. 'No more Lariam' voor ons. Ondanks
de malaria.
De financiën
Nog 3000 gulden op de reisrekening en nog 3000 gulden op de reisspaarrekening.
Hellup. We zijn inmiddels een paar maanden verder en die hebben
er financieel wel ingehakt. Namibië en Zuid Afrika hebben prachtige
voorzieningen, maar je betaalt ook een stuk meer. Voor kamperen
betaal je geen 2$ meer, maar tussen de 3 en 15$. Enorme supermarkten
en we eten heerlijk, maar als je voor een paar dagen boodschappen
gaat doen, kun je beter je Visakaart trekken. In Zuid-Afrika maak
je gebruik van prachtige backpackers, met alles erop en eraan, maar
voor twee personen in de dorm ben je al snel een dagbudget kwijt.
Dus ondanks een bijdrage van Henk en Annie, hebben we daar toch
flink wat uitgegeven. Daar komt nog eens de terugweg naar Kenia
bij, benzine- en visakosten, die zo'n 550$ heeft gekost bovenop
het normale budget.
De stand van zaken is nu: 26.488 dollar in totaal uitgegeven. Alle
posten zijn hetzelfde gebleven, behalve de post dagbudget, die bedraagt
nu 18.713 dollar (ipv 14.740 $ budget). Ons reservepotje van 20.000
gulden, zullen we bijna moeten gaan aanspreken. Johan en Henk hebben
in Kaapstad de belastingaangifte ingevuld, dus misschien daar nog
een meevaller..... Eén ding is fijn om te weten, de verhuur van
ons huis verloopt zo ongeveer probleemloos. Dezelfde huurders maken
nog steeds de huur over en de huisrekening vertoont een langzame
maar zichtbare groei. Hebben we in elk geval iets als we thuiskomen.
De auto
Dit zal waarschijnlijk een van de laatste autohoofdstukken worden,
met hierin voornamelijk veel goeds. Het is fenomenaal maar waar,
midden in Namibië hebben we uiteindelijk een passend benzinefilter
gevonden. Het bandenplakkertje had helaas losgelaten en het begon
er toch somber voor ons uit te zien. Toch nog maar weer een autozaak
bezocht en binnen 3 dagen was het filter ter plekke. Ook de onderkant
van de auto heeft een opknapbeurt gehad. De zoutpannen van Botswana
hadden hun sporen achtergelaten en de hele onderkant is in de autocoat
gezet. Hij glom zo mooi van onderen, dat Johan er bijna niet meer
mee wilde rijden! De gravelwegen van Namibië zijn zwaar voor de
auto. Eén voorband zien we zienderogen afslijten en met wegwerpwashandjes
maakt Johan elke dag een extra filterconstructie voor het luchtfilter,
om erge verstopping te voorkomen.
In Zuid-Afrika krijgt wordt de hele boel getuned en na de reserveband
en de voorband te hebben gewisseld, laten we de wielen nog eens
uitlijnen. Het blijkt dat dit op gravelwegen veel vaker nodig is.
Johan wordt ook steeds handiger, met tentharingen wordt het klapperende
dak op z'n plaats gehouden, een oude binnenband wordt gebruikt om
de motorkap dicht te houden en als 'ie vanwege een storing in het
elektrische circuit een keer niet start, ligt er altijd een draadje
klaar om rechtstreeks contact te maken met de bobine. Beetje gevaarlijk,
maar het werkt wel. Er zijn briefjes opgehangen voor de verkoop
en in het weekend gaan we naar de automarkt, maar tot op de laatste
dag wordt er aan skattie geklust!
De binnenkant van mijn broekzak is over de gaten op mijn kont genaaid,
mijn bergschoenen zijn gerestaureerd met lijm en siliconenpasta
maar we hebben wel een paar 'nieuwe' T-shirts: thuis van zolder
laten halen!
|
