Hoe gaat het met ons na anderhalf jaar?
Het is alweer behoorlijk lang geleden dat er een 'Achter
de schermen' verscheen. Helaas kan ik me dit keer niet verschuilen
achter het feit dat ik het druk zou hebben. Het is pure luiheid.
We zijn alleen maar rustiger gaan reizen, blijven in elke plaats
meerdere dagen hangen en toch kan ik me minder goed zetten tot het
schrijven van verhalen. Niet dat we niets meemaken, integendeel.
Ik heb zelfs het idee dat we van hoogtepunt naar hoogtepunt reizen.
Eigenlijk heb ik hartstikke veel om over te schrijven, want na ons
bliksembezoek aan Nederland zitten we in een geheel nieuw continent:
nieuwe taal, nieuwe gewoontes en weer volop nieuwe indrukken.
Nieuwe impuls
Hoewel het moeite kostte om Afrika achter te laten, heeft Zuid Amerika
wel weer voor een nieuwe impuls gezorgd. Het reizen is ineens volkomen
anders, we zijn weer afhankelijk van bussen en treinen. Maar ook
mensen en cultuur zijn een wereld van verschil en doen eerder aan
Azië denken dan aan Afrika. Ik maak weer volop foto's, want alles
is nieuw en we zijn veel actiever. Althans, veel actiever begonnen.
We doen namelijk nog steeds hele gave dingen, maar tussen de hoogtepunten
door doen we niet zo heel veel. In iets meer dan een maand hebben
we de highlights van Peru en Ecuador gezien: Lago Titicaca, de Incatrail
en Machu Picchu en de Galapagos eilanden. Maar de fut om alle dorpen,
steden en bergen daar tuusen in te bezoeken, die is er niet meer.
Doordat we ons concentreren op de meest gave dingen, waar we het
vaak al jaren over hebben gehad, hebben we wederom het gevoel dat
we een erg gave tijd hebben. En we nemen uitgebreid de tijd om ervan
te genieten. Hoewel we vaak een paar weken meer de tijd hebben dan
de gemiddelde vakantieganger, zien we meestal niet veel meer. Maar
de luxe van een relaxed reisschema is aan ons.
Gezelligheid
Ik ben erg blij dat we even zijn terug gewenst in Nederland. Ondanks
dat ik altijd degene was die dat heeft tegengehouden. We weten nu
dat het thuisfront ook geweldig is en het woord 'gezellig' echt
Nederlands is. Met een hernieuwd enthousiasme en een warm gevoel
van binnen, zijn we weer op pad gegaan. Wat gezelligheid betreft
mogen we hier ook niet klagen. In Zuid Amerika vinden veel activiteiten
buitenshuis plaats en er is veel aandacht voor muziek en dans. De
mensen hier eten ook veel buiten de deur, dus 's avonds is het tot
laat druk op straat.
Waren we in Afrika om veiligheidsredenen altijd gedoemd om na het
vallen van de avond binnen het hek van de camping te blijven, hier
mengen we ons tussen de etende en zingende mensen. Niet dat we al
helemaal op elkaar uitgekeken waren, maar in Afrika zijn we best
wel eens eenzaam geweest. Regelmatig stonden we helemaal alleen
op een camping, veel reizigers hebben hun eigen vervoer en je maakt
weinig contacten. Hier zien we duidelijk veel meer toeristen, waaronder
veel landgenoten. Iedereen doet dezelfde tours, zit in dezelfde
bussen en zoekt dezelfde hotelletjes op met een dakterras of tuin.
Ineens is er aanspraak genoeg. We hebben zelfs meer dan een maand
opgetrokken met Hester en Tjeerd, die na een paar maanden hier al
echte Zuid Amerika specialisten waren. We hebben de nodige tips
in onze reisgids bij kunnen schrijven. En het was dus erg gezellig
met hun, we hebben veel samen gegeten, samen gekaart en de nodige
activiteiten ondernomen (gelukkig waren Hester en Tjeerd veel actiever
dan wij!).
Weer kerst in den vreemde
Het lijkt wel of we vorig jaar veel meer bezig waren met Nederlandse
gebruiken van Sinterklaas en Kerst. Ik heb toen nog een kadootje
met een gedichtje in Johans bergschoen gedaan en we hebben wekenlang
rondgesjouwd met een opvouwbare kerstboom. Dit jaar niets van dat
alles. Het lijkt wel of we het enerzijds meer missen dan vorig jaar,
maar anderzijds niet de puf hebben om iets te regelen. Onder het
motto 'volgend jaar zijn we weer thuis'. Het is een hele andere
kerst geweest dan vorig jaar op de Andaman eilanden. Daar werd niets
aan kerst gedaan en hebben we met de kerstboom gewoon op het strand
gelegen.
Dit jaar werden weken van te voren alle etalages al opgesierd met
gekleurde lichtjes die knipperen op een muziekje. Aandacht genoeg
voor kerst, maar meer op een kitscherige wijze. Erg leuk waren de
vele kerstprocessies en natuurlijk de nachtmis in de grote kathedraal
van Cuenca. Vorig jaar heb ik nog echte kerstkaarten gestuurd naar
iedereen, dit jaar hebben we ons beperkt tot een elektronische kerstkaart.
Enerzijds uit gemakzucht anderzijds heeft de reden dat één postzegel
net zoveel kost als een dagmenu, ook meegespeeld! Dat de post zo
duur is heeft nog een ander nadeel, ik kom niet meer toe aan mijn
quota van een maandelijks pakket met souvenirs, omdat het gewoon
niet te betalen is. Gelukkig komen hier de reizende landgenoten
ook weer van pas, want die kunnen in elk geval onze boeken, foto's
en een enkele souvenir afvoeren. Zowel Luit Pater als Hester en
Tjeerd komen een bedankje toe.
Financiën
Ons noodpotje is inmiddels ingezet en als we zuinig aan doen dan
redden we het precies tot 19 juni 2001. Alles wat we nu teveel uitgeven,
gaat er aan het einde van de reis evenredig af. De terugdatum kan
dus alleen maar vroeger worden! Het dagbudget hebben we op 30 dollar
gehandhaafd en tot op heden redden we het daar hier best goed mee.
We houden niet echt over zoals in Azië, maar komen ook niet zwaar
tekort zoals in Afrika. Het scheelt ook wel dat we ons reistempo
vrij laag houden. Hotels in Peru en Ecuador kosten gemiddeld tussen
de 5 en de 10 dollar voor een tweepersoons kamer en een dagmenuutje
in een lokaal eettentje kost gemiddeld 1 a 1,5 dollar. Bussen zijn
goed te doen, met ongeveer een dollar per reisuur. Waar in Peru
de tours en toeristische attracties betaalbaar zijn, is Ecuador
erg duur. Op dit moment hebben we in totaal 32.408 dollar in anderhalf
jaar uitgegeven en sinds de vorige financiële update zijn alle potjes
hevig veranderd.
Het einde van de potjes
Allereerst de post dagbudget, die staat nu op 20.877 dollar van
de toegestane 17.160 (sinds Afrika zijn we iets op ons tekort ingelopen,
van -3973 naar -3717 dollar). Ook die twee weken in Nederland hebben
we op ons dagbudget geleefd, wat geen probleem was gezien ons gratis
hotel op de Meloenstraat en al die mensen die zo lekker voor ons
hebben gekookt. Het potje vliegtickets is nu bijna leeg. Nadat er
eerst de verkoopwaarde van de auto was bijgeboekt ($2800), hebben
we daar de tickets van Nairobi terug naar Amsterdam uit bekostigd
($1094) onze 'round the world' tickets voor de laatste acht maanden
van gekocht ($4001) en een retourtje Galapagos eilanden van betaald
($579). Het saldo is nu $943 van de gebudgetteerde $8000.
Ook het budget voor de grote activiteiten is op, sinds we onszelf
hebben verwend met een geweldige cruise rond de Galapagos eilanden
(kosten: $1380). Het resterende saldo is 34$ (van de begrote $2000).
Tenslotte het budget onvoorzien dat nu een saldo laat zien van 502$
(van de $3000). Eerst $369 inkomsten van de verzekering. Dus toch
nog wat teruggezien van onze gestolen bagage in India. En daarna
hebben we in Nederland een nieuwe rugzak voor Johan gekocht ($228).
Het klinkt raar, dat je ruim een jaar reist en dan voor de resterende
8 maanden nog een nieuwe rugzak koopt. Maar als je redeneert dat
je normaal een rugzak een maand per jaar gebruikt, dan is het niet
raar als je een nieuwe rugzak koopt voor 8 jaar! En we hebben er
geen seconde spijt van gehad. Niets is erger dan zo lang op reis
te zijn met een rugzak die niet goed in elkaar steekt. Johan kan
nu de perfecte rugzak voor een wereldreiziger ontwerpen.....
De auto?
Ja, heel verrassend. Toch nog een laatste hoofdstuk gewijd aan 'onze'
auto. Wij hebben nog zo onze waarnemers op de Upperhill Campsite
in Nairobi die onze auto in de gaten houden. Hij leeft nog, maar
niet veel meer dan dat. Op het moment van overdracht was onze 'Skattie'
in prima staat. Wij hebben uitgerekend dat we door de gestegen dollarkoers
terecht iets winst hebben gemaakt op de verkoop. Johan heeft tot
op de laatste dag aan de auto geklust. Daarna is Skattie binnen
een maand door de nieuwe eigenaar helemaal afgeragd (gebroken bladveren,
gebroken wielbouten, een los dak, kapot spruitstuk etc). Inmiddels
heeft de auto alweer een nieuwe eigenaar (wederom een Nederlander),
die de nodige reparaties heeft laten uitvoeren en er nu mee op weg
is naar Oeganda. Er ging toch wel wat door Johan heen toen hij dit
te horen kreeg. En weet je wat zo erg is, het staat hier in Zuid
Amerika helemaal vol met Skatties. Allemaal Toyota Landcruisers
in diverse uitvoeringen en kleuren. Het zijn er zelfs meer dan in
Afrika. Alleen rijden er hier lokalen in en geen gringo's.
De enige chronische tegenvaller van onze reis in Zuid Amerika is
slecht weer. Wij dachten heel slim te zijn en de zomer van het zuidelijk
halfrond uit te kiezen. De zomer blijkt, hoe raar dat ook klinkt,
winter te zijn in de Andes; veel regen en bewolking (en warm is
anders).
|
