Hoe gaat het met ons na 20 maanden
Ik had ook een andere titel kunnen nemen; "Hoe gaat het
met ons met nog 100 dagen te gaan". Want het einde nadert. Ook al
klinkt het voor velen riant dat we nog ruim drie maanden voor de
boeg hebben, ik kan me nog een 'achter de schermen' herinneren die
heette "Hoe gaat het met ons na 100 dagen"! Enerzijds stemt het
ons treurig dat dit geweldige project bijna ten einde is. Niet omdat
we geen zin hebben om naar huis te gaan, maar omdat er nog zoveel
prachtige plekken te bezoeken overblijven. Anderzijds is het ook
een prettige gedachte om straks weer een vast honk te hebben, want
toegeven, ik heb wel last gehad van metaalmoeheid, zoals een andere
wereldreizigster het omschreef.
Maar zoals altijd doet een verandering van omgeving wonderen. We
wentelen ons nu in de relatieve luxe van Argentinië en Chili en
ik voel me weer heerlijk. Met nog vele omgevingsveranderingen te
gaan de komende drie maanden...
Metaalmoeheid
Ik had het even flink gehad met reizen. Een gevoel dat er langzaam
ingeslopen was. Een walging van vieze straten en afval op straat,
steegjes die naar oude urine ruiken, balen van stinkende mensen
in de bus, van busritten die altijd uitlopen, van vieze pleeën en
andermans haren in het douche-putje, van het gedoe om dingen te
regelen, alle bagage in de gaten te moeten houden; kortom al die
dingen die zo eigen zijn aan reizen. Als we iets gingen bezoeken
of bezichtigen dan kon ik daar erg van genieten, maar snel daarna
was de energie weer op. Johan had dit gevoel helemaal niet, hij
vindt het nog steeds leuk om op buskaartjes jacht te gaan en met
andere mensen in het guesthouse te integreren en te kletsen.
We hebben hele gesprekken gehad over wat we daarmee aan moesten,
maar het alternatief om direct naar huis te gaan sprak ons beide
helemaal niet aan. We hebben dus besloten om vooral veel leuke activiteiten
te doen. Daartussen in zijn we nog rustiger gaan reizen, met op
elke plek ook ruim de tijd om niets te doen. We zijn zelf gaan koken,
omdat ik het helemaal had gehad met lokale eettentjes. Op het moment
dat ik aan het lummelen ben, gaat Johan naar de plaatselijke markt
voor verse groenten en daarna naar een luxe supermarkt voor de pasta,
roomkaas en andere westerse eetprodukten. De meest heerlijke schotels
tovert hij van dat ene brandertje. Als het enigszins te betalen
is, nemen we een kamer met eigen badkamer. Behoefte aan privacy
en heimwee naar het goede eten van thuis!
Flexibiliteit en aanpassingsvermogen
Niet voor het eerst deze reis hebben we ons reisschema weer wat
aangepast. Wel één van de weinige momenten dat het wegens het weer
niet mogelijk was een land te bezoeken. In verband met grootschalige
overstromingen in Bolivia was reizen daar niet onmogelijk, maar
wel erg lastig. Net toen we besloten hadden om alleen maar leuke
dingen te doen. We hadden al niet zoveel tijd voor Bolivia en we
wilden niet het risico lopen om vast te komen zitten in een bus,
als er al bussen reden. Eigenlijk hadden we ook geen zin meer in
dit gedoe. Met pijn in mijn hart heb ik een hoogtepunt moeten opgeven,
'Salar de Uyuni', de beroemde -nu overstroomde- zoutvlakte in zuid
Bolivia. In plaats daarvan hebben we de bestemmingen van ons wereldticket
weer wat gehusselt.
Aan de ene kant waren we erg blij met de mogelijkheden die ons wereldticket
bood, aan de andere kant was het ook rampzalig om zo'n ticket hier
te veranderen. Geen reisbureau die hier de voorwaarden kent, dus
na een week lang faxen en bellen kregen we eindelijk ons nieuwe
- en nog steeds verkeerde- ticket. We vliegen nu helemaal naar het
zuiden van Chili. Overland gaan we rustig naar boven tot Santiago.
Van Santiago vliegen we via Paaseiland naar Tahiti (wat we erg graag
wilden) en dan naar Australië. Al onze interne vluchten in Australië
blijven gehandhaafd, maar daarna vliegen we door naar de Philipijnen
om Sonja en Jan Willem te bezoeken en tenslotte via Hong Kong naar
Singapore om op bezoek te gaan bij Marijke en Ajez. Erg veel omgevingsveranderingen
in de komende tijd en ik ben dan ook bang dat het laatste traject
erg snel zal gaan!
Nog meer flexibiliteit en aanpassingsvermogen
Niets is zo veranderlijk als het leven van een reiziger. Eigenlijk
kun je niets van te voren plannen. Avontuurlijk, maar soms ook heel
vermoeiend! De aanpassingen van Lan Chili hadden ons opgescheept
met 12 dagen voor heel Chili (veel te weinig) en 5 weken op Paaseiland
(veel te lang). Tijdens het inchecken voor onze vlucht van La Paz
naar Punta Arenas in Zuid Chili doen we weer een poging om dit te
veranderen. En ja hoor, nu hebben we ruim zes weken in Chili en
maar drie dagen Paaseiland. Ook niet optimaal, maar toch iets beter.
Als we midden in de nacht arriveren in een koud en regenachtig Punta
Arenas ontmoeten we een Amerikaanse broer en zus. Zij willen hun
vier dagen Chili effectief besteden en hebben dus een peperdure
auto gehuurd. Samen met een Australiër kunnen we van het vliegveld
meerijden naar de stad. Een gratis ritje eindigt in een urenlange
rondrit door een onbekende stad ver weg in Patagonië. Alle betaalbare
hotels zitten vol. Om twee uur 's nachts vinden we eindelijk een
kamer die we met onze drie kersverse metgezellen kunnen delen. Zo
onwerkelijk allemaal. Bijna gaan we de volgende dag met hun mee.
Vier dagen gratis door zuid Chili racen klink aantrekkelijk, maar
we besluiten toch voor ons eigen -rustiger- reisschema te kiezen.
Een schema dat nu weer het perspectief heeft van genoeg tijd. Niet
gepland wordt Argentinië daarom onze volgende bestemming. En zo
zitten we opeens echt aan het einde van de wereld, in Vuurland.
Westerse geneugten
Nooit geweten dat een mens zo blij kan zijn met een westerse omgeving.
Chili en Argentinië zijn namelijk heel westers: de straten zijn
schoon, de huizen zijn netjes, de supermarkten vol en ruim gesorteerd.
Net als tijdens de zomer in Nederland is het hier nu ook heel lang
licht. Na zo'n lange tijd in de buurt van de evenaar weten we niet
beter of het wordt altijd om zes uur donker. Toch nog een nadeel
van tropische landen. Toegeven, we vinden het heerlijk hier, blijkbaar
was voor mij het maximum aan armoede bereikt. Behalve dat alles
schoner is, zijn dingen ook beter geregeld. Bij de toeristeninformatie
krijg je prachtige brochures mee en hebben ze uitgebreide informatie
in het Engels. Naar nationale parken rijden de hele dag busjes,
de campings zijn bereikbaar met openbaar vervoer, busreizen duren
niet langer dan gepland en de bussen zijn goed en comfortabel. Wat
slecht dat je zo kunt genieten van luxe, of is dat juist fijn?
Westers prijskaartje
Alles heeft natuurlijk zijn keerzijde, aan westerse omstandigheden
zit ook een -soms meer dan- westers prijskaartje. Nu hadden we daar
wel een beetje rekening mee gehouden, maar een verhoging van ons
dagbudget van 30 naar 50 dollar per dag heeft niet voldoende speelruimte
opgeleverd. Dat levert wel een beetje stress op, maar niet al te
erg. We houden nu gewoon af en toe een financiële rustdag. Het geld
van die week is dan op en dan doen we een dagje niets (wat ook al
snel 20 dollar kost aan eten en slapen). De hostals zijn hier prima,
hoewel het sanitair niet altijd even geweldig is, is het wel schoon
en is er altijd warm water (erg belangrijk in dit frisse klimaat).
Er is bijna altijd een keuken, zodat we lekker zelf kunnen koken.
Qua privacy hebben we weer moeten inleveren. Een kamer komt niet
eens in aanmerking, want een dorm is vaak al 10 dollar per bed.
Net als in het begin van onze reis liggen we nu weer in volle slaapzalen,
waar de mensen 's nacht nog om twaalf uur binnenkomen en waar de
eersten 's morgens om zes uur al ritselend hun rugzak weer inpakken.
Over snurkende mannen zullen we het maar niet hebben. Maar dat hebben
we er voor over.
De financiën
Onze potjes gaan hard. De post dagelijks budget staat op 23.018
dollar (van de begrote 19.400), dat is een begroting met het nieuwe
dagbudget van 50 dollar.... Op het vliegticketbudget is nog een
boete afgeboekt, voor het veranderen van onze wereldtickets à 182
dollar (met 7239 dollar nog 761 dollar over). De rest van de posten
is onveranderd gebleven. Eigenlijk werken we ook minder met de potjes
dan in het begin. Vanwege het simpele feit dat we nog slechts een
bepaald bedrag over hebben en niet meer. Van dat bedrag halen we
de wekelijkse uitgaven af en dan weten we wat we de resterende weken
nog kunnen uitgeven. We krijgen nu ook maandelijks een update van
alle rekeningsaldi in Nederland, zodat we ons niet rijker rekenen
dan we zijn. Dat is het nadeel van dure landen op het einde van
reis. In totaal hebben we nu 34.786 dollar uitgegeven.
Steeds vaker lopen we nu tegen het feit aan dat we iets doen 'voor
de laatste keer tijdens deze reis'. Zo gaan we nu weer terug naar
Chili alwaar we in Torres del Paine gaan trekken. Dit gaat toch
echt onze laatste trekking worden!
|
