Hoe gaat het met ons na 9 maanden
Grote tegenstellingen. De wisseling van continenten heeft grote veranderingen teweeg gebracht. Een nieuw werelddeel, nieuwe cultuur en natuur. We hebben ook de grote stap genomen om een eigen vervoermiddel te kopen. Dat biedt voor- en nadelen. Geen guesthouses meer, maar kamperen en ons eigen potje koken. We maken nu deel uit van het wereldje van 'overlanders'.
Voor Johan betekent dit een ongekende impuls. Tomeloze energie en weer voor maanden reisplannen. Voor mijzelf heeft het een en ander niet kunnen voorkomen dat ik in een reisdipje zit.
Cultuurshock
Al vrij snel na aankomst in Nairobi merken we dat het in Afrika toch allemaal wat anders werkt. We verruilen ons hotel in het centrum voor de Upperhill Campsite aan de rand van de stad. Onmiddellijk komen we in een heel ander wereldje terecht. Hier bivakeren allemaal mensen die met hun eigen vervoer door Afrika reizen; motoren, maar ook veel Landrovers en andere fourwheel drives (4wd's). Daarnaast komen er dagelijk grote trucks binnen, de zogenaamde overlanders. Vuile en stoffige mensen rollen uit deze auto's, die net dwars door Afrika zijn getrokken. Reizigers die ervaringen hebben met bussen spreken we niet veel. Sommige gebieden hebben zo'n slechte wegen dat er geen bussen rijden. Andere dingen, zoals bijvoorbeeld Nationale parken, kun je nu eenmaal niet doen met het openbaar vervoer. Het is tijd om ons ernstig te beraden. Het stoere gevoel dat we hadden na acht maanden reizen in Azie, is in één klap verdwenen. Hier zijn we weer groentjes: geen Afrika-ervaring.
De auto
We spenderen twee weken in Nairobi om een auto te kopen. Informeren, bekijken, discussiëren etc. De prijzen variëren (3000 tot 10.000 dollar) en daarmee ook bouwjaar, comfort, uitrusting en het risico. Uiteindelijk kiezen we voor een Toyota Landcruiser uit 1974. Heel basic, maar voor zover we dat kunnen beoordelen, ziet 'ie er goed uit. En met 3000 dollar de goedkoopste die we hebben gezien. Iedereen op de camping is er helemaal weg van en wij zijn met recht trotse eigenaars. De vorige eigenaar, de Belg Rob, doet er dan ook met enige moeite afstand van. Best eng, daar gaat ons ticketbudget. De vraag blijft natuurlijk altijd of je er weer het zelfde voor terugkrijgt. Ook is het moeilijk te beoordelen of alles in orde is met de auto. Even een ANWB-keuring zit er niet in. Behalve de auto zelf, moet er ook nog het nodige worden aangeschaft aan reserveonderdelen, gereedschap en kampeerspullen. Een deel hiervan regelen we via via (de geur van de dierenvoedercontainer verdwijnt vanzelf na een tijdje...). Het is dus zeker niet de goedkoopste optie, maar wel een die grote mogelijkheden biedt. Drie weken uittesten in Oeganda heeft uitgewezen dat we veel meer en gavere dingen kunnen doen dan met openbaar vervoer ooit mogelijk was geweest. Anderzijds kost de auto ook veel tijd; er gaat geen dag voorbij of Johan ligt er onder. Verder hebben we al diverse garages bezocht en zijn er al de nodige reparaties uitgevoerd (ping ping!). Toegeven, de auto is gekocht omdat het hier heel handig is, maar ook om weer een beetje ons eigen huisje te creeëren en tegenmoet te komen aan de avontuurlijke drang van Johan.
Emoties
Verschillende emoties hebben zich de laatste weken sterk afgewisseld. Bij aankomst in Nairobi meteen de schok van de verschrikkelijk hoge prijzen. Dan de diverse berovingen en diefstallen in Nairobi, soms zelfs in ons gezelschap. Vervolgens de euforie van de deal met de Ashraf overlander (tegen een gering bedrag een maand met een Nederlandse groep mee) en de bittere teleurstelling toen dat alsnog werd afgeblazen. De onzekerheid bij de aankoop van de auto, "moeten we het nu wel of niet doen", "krijgen we er wel een vergelijkbaar bedrag voor terug", "krijgen we er geen grote onkosten aan".
Johan is geweldig in zijn sas met de auto. Al zijn klusenergie van maanden komt los en wordt met volle kracht aan de auto gespendeerd. Daarnaast leeft hij helemaal op van het kamperen en het koken van ons eigen eten. Sowieso heeft de verandering van omgeving en mensen hem goed gedaan. Hij ziet zich nog wel maanden rondreizen. Ondanks dat ik altijd de meest fanatieke reiziger was en ik ook degene ben geweest die Afrika heeft gepushed, moet ik eerlijk bekennen dat ik het de laatste tijd een beetje heb gehad. Wel heb ik het vermoeden dat dit voor een groot deel is te wijten aan de malariapillen -Lariam- die we weer zijn gaan slikken hier. Ondanks dat ik Oeganda prachtig vond en we daar ook geweldige dingen hebben gedaan, verval ik voortdurend in chagerijnige buien, ben ik negatief en loop om het minste (of niets) te janken en heb ik de fut bijna niet om uit de tent te komen. Het huiselijke gevoel van het tentje en zelf koken, maakt al snel plaats voor de irritatie van de ongemakken. Ik ga stoppen met de Lariam in de hoop dat we wat verbetering in de situatie komt. Zo niet, dan moeten we ons weer eens ernstig gaan beraden. Op dit moment wegen de leuke dingen nauwelijk op tegen het algehele neerslachtige gevoel. Wel zie ik enorm uit naar de komst van mijn ouders.
Financiële update
Ook dit wordt niet zo'n positief stukje, vrees ik. Oost-Afrika is echt vreselijk duur. Hoewel we ons hadden voorgenomen om ons geen activiteiten te ontzeggen vanwege financiële redenen, wordt dat hier wel erg moeilijk. We hebben al weken gehad dat er een maandbudget doorheen is gegaan. We kwamen uit India met een overschot van 500$ en dat bedrag is inmiddels meer dan op. De auto heeft 3000$ gekost, wat we hebben betaald uit het ticketbudget. Als we dit bedrag niet helemaal terug krijgen na de verkoop, dan gaat dit ten koste van het vervolg van de reis in andere werelddelen. Maar gezien de snelheid waarmee het geld nu de deur uit vliegt, valt ook te betwijfelen of we daar überhaupt nog budget voor over houden. Op dit moment staat de teller voor het dagelijkse budget op 10.263 $, in plaats van de beoogde 9020 $ na 41 weken. Een overschrijding dus van 1243 dollars! Van ons ticketbudget (8000$) is nog 3817 $ over, hiervan zijn behalve de autokosten ook de vliegtickets naar Kenia af (642$). Rest ons nog de potjes onvoorzien en grote activiteiten. Uit het potje grote activiteiten (2000 $) is alleen Tibet nog maar bekostigd. Een donatie van mijn ouders voor het medegebruik van de auto hebben we hierop bijgeboekt (maar dat gaan we uitgeven aan een weekje resort samen met mijn ouders). Van het onvoorzienbudget (3000$) hebben we nog 334$ over. De spullen die thuis voor ons al waren gekocht en die mijn ouders voor ons hebben aangeschaft, hebben we hier maar vanaf gehaald. Alles bij elkaar hebben we tot op heden 17425 dollar gespendeerd.
Wat het leven de afgelopen weken duur heeft gemaakt, is de aanschaf van kampeerspullen en reserve-artikelen voor de auto, de benzine, de nodige autoreparaties en de entree van de Nationale Parken in Oeganda.
De komende weken kunnen we de kosten gelukkig delen met mijn ouders en daarna zullen we wat vaker betalende medereizigers moeten zien mee te nemen. Krijg je al zin?
|
