Hoe gaat het met ons na 5 maanden
Je maakt wat mee hoor, tijdens zo'n reis. Hoewel het andere stress
is dan thuis, is het niet bepaald vakantie. Het waren roerige maanden
sinds de laatste 'achter de schermen'; drie verschillende landen,
gestolen bagage en samen met Kim een hoog activiteiten gehalte in
Nepal. Kim vertelde dat ze thuis een heel rustig en relaxed beeld
had van het reizen. Maar na een maandje Nepal, dat op zich vrij
westers en goed georganiseerd is, moest ze toegeven dat het eigenlijk
heel vermoeiend en stressvol is.
We krijgen er echter wel heel veel leuke en interessante dingen
voor terug. Kortom, het is nog altijd indrukwekkender dan werken!
Emoties lopen hoog op
Het is al weer enige tijd geleden dat er een persoonlijk verhaal
is verschenen. We hadden gepland er één te schrijven voordat we
naar Nepal zouden gaan. Helaas hadden we toen geen tijd omdat onze
handbagage was gestolen. In plaats van verhalen te schrijven, moesten
we verzekeringszaken regelen, op zoek naar nieuwe fototoestellen
en andere gestolen zaken vervangen. Gelukkig kun je in Nepal bijna
alles kopen. Maar een paar contactlenzen van -6 die met veel moeite
zijn aangemeten, vervang je niet zo maar ter plekke. Het bestellen
in Nederland was door Pearle Overvecht in Utrecht zo geregeld. Het
verzenden naar Nepal heeft mijn en Johans ouders heel veel hoofdbrekers
gekost. Nooit geweten dat je 200 procent invoerrechten moet betalen!
We hebben ze nog niet binnen, dus we hopen dat het nog lukt. Juist
doordat het zo lang duurt voordat je alles geregeld en vervangen
hebt, wordt je voortdurend herinnert aan het voorval. De paniek
en terleurstelling toen het net was gebeurd, waren enorm. Het is
moeilijk om elkaar dan op te peppen. We zijn dan ook nog nooit zo
makkelijk over het verlies van dure spullen heengestapt als toen
de foto's waren teruggevonden. Dan merk je dat je je grenzen enigszins
hebt verlegd van het materiele naar het immateriele. Het meest waardevolle
dat we mee hebben op reis is ons dagboek en onze foto's. De enige
onvervangbare producten van onze reis. Het was wel fijn om te merken
dat Johan tijdens het gebeuren heel sterk was. Een niet aflatene
energie om de spullen te vinden en overredend naar mensen toe om
hem te helpen. Toen de rust was wedergekeerd kreeg hij echter de
klap. Terwijl ik de hele avond had zitten huilen en jammeren, moest
Johan, volledig uitgeput, pas 's avonds in bed huilen.
Beveiliging
weer nummer 1 We hebben lang en breed geevalueerd en gediscussieerd
over de toedracht. Ik voel mezelf erg verantwoordelijk voor het
voorval, omdat het mijn woorden zijn geweest; 'ik hou wel een oogje
op de handbagage.' Even niet en het was fataal. Toch hebben we allebei
meerdere fouten gemaakt. De haastige spoed, teveel handbagage, foto's
en negatieven in één tas, het heuptasje met reserve camera en de
grote camera in één tas, etc. Waarschijnlijk is ook ons geruzie
op het station over de beveiligingsmaatregelen ons noodlottig geworden.
Het zorgt dat je aandacht naar foute zaken gaat en het verslapt
de concentratie. Johan is in het verleden ooit tweemaal bestolen
tijdens Interrail en heeft daar een beveiligingsfobie aan overgehouden.
Ik moest daar altijd om lachen. Ik had al zoveel gereist en zonder
veel aandacht voor beveiliging. Toch was het altijd goed gegaan.
Mijn gevleugelde uitspraak was altijd; 'ergens op deze reis zal
er toch wel een keer wat gestolen worden,daar kun je niets tegen
doen.' Deze uitspraak heb ik zelfs gedaan op de beruchte avond op
het station in Dehli! Omdat het al zo lang goed ging, was Johan's
beveiligingsparanoia inmiddels wat weggezakt. Je begrijpt wel, die
is nu in alle hevigheid terug. Ondanks dat ik beveiligingsmaatregelen
nog steeds vermoeiend vind, zal je mij er niet meer over horen klagen.
Ik zou het niet graag nog eens meemaken. De procedures van vertrek
en aankomst zijn nog eens goed doorgesproken. Johan heeft wat extra
slotjes gekocht en snelklikhaken, om het weg-gris-stelen in elk
geval te kunnen beperken. Toch zien we allebei op tegen terugkeer
naar India.
Nieuw materiaal
Gelukkig kwam kim ons vergezellen, hetgeen de aandacht weer
heeft verlegd naar leuke dingen. Al had Kim ook wat nieuwe, dure
dingen bij zich voor ons. Een waterfilter en een palmtopcomputer.
Beide hebben we niet gekocht voorafgaande aan de reis omdat we het
eng vonden om met veel dure dingen te reizen en omdat we nog niet
overtuigd waren van het gebruiksgemak. Na een paar maanden veilig
gereisd te hebben, durfden we dat wel aan! Hoewel met name de computer
regelmatig kopzorgen oplevert qua beveiliging, hebben zowel computer
als waterfilter hun nut nu al opgebracht. Ik kan elke langetermijn
reiziger een waterfilter aanraden (bv de Katadyn
kombi). Je kunt overal aan water komen, het spaart veel geld uit
en het is goed voor het milieu.
Tijdens onze trekking in Nepal werd om milieuredenen het gebruik
van plastic flessen ontmoedigd. Daaraan hebben wij kunnen bijdragen.
Per dag hebben we zeker drie flessen uitgespaard. Als het water
op is, pomp je gewoon uit een riviertje een nieuwe voorraad. De
computer hebben we met name aangeschaft vanwege de site. De site
is druk bezocht, het materiaal wordt goed ontvangen en dat stimuleert
weer in de productie van nieuwe verhalen. We hebben echter gemerkt
dat het bijhouden van de site enorm veel tijd kost. De verhalen
woren geschreven, ingetypt, gecorrigeert. Daarnaast schrijven we
ook veel email. Dit kost ons per maand enkele volle dagen hangen
in internetcafé's. Zowel uit kosten als tijdsoogpunt is het handig
om een eigen computer te hebben. Je kunt typewerk doen op elk willekeurig
moment, ook als er geen internetcafé in de beurt is. De beschikbaarheid
van internetcafé's is over het algemeen vrij goed, dus heeft een
eigen computer alleen voordeel bij veel schrijfwerk.
Familie als reisgezelschap
Het was bijzonder gezellig om Kim erbij te hebben in ons gezelschap.
Wel hebben we gemerkt dat we onder invloed van derden sneller gaan
reizen. Als mensen met ons meereizen zijn zij vaak gebonden aan
strikte data en tickets. Daarnaast reizen zij kort of, in het geval
van Kim, pas net. Dit betekent dat ze de drang en de energie hebben
om in een beperkte tijd heel veel te doen. Enerzijds is dit voor
ons stimulerend, we zien veel meer dan we zouden doen als we met
z'n tweeen zijn. Ook leer je weer dingen waarderen door het enthousiasme
van iemand die 'vers' is. Anderzijds is het voor ons best vermoeiend,
omdat er te weinig tijd is voor onze huishoudelijke zaken (schrijven,
mailen, handwasjes, etc.). Wat ik persoonlijk erg leuk vond aan
het gezelschap, was de vrouwenpraat. Het klinkt misschien erg raar,
maar op een gegeven moment mis je toch de gesprekken die je met
vriendinnen hebt. Hoe gezellig Johan en ik het ook hebben, dat is
toch anders. Johan verzucht ook wel eens dat hij best zin heeft
om een avond in de kroeg te hangen met vrienden. Zo heb ik met Kim
ontzettend veel gebebt. Dan realiseer je je pas hoezeer je dat hebt
gemist. We hebben haar na een maand weggebracht naar het vliegveld
in Kathmandu. Daar moest ik toch wel een traantje wegpinken. Het
afscheid op dit moment viel zwaarder dan toen we net weggingen.
Dan besef je nog niet goed wat je gaat missen. Sowieso is het raar
om in een ander land iemand naar het vliegveld te brengen en zelf
niet weg te gaan.
Financiën
Het budget heeft de nodige schommelingen ondergaan. We gingen uit
China weg met een overschrijding van ruim 200 dollar. Pakistan was
echt een paradijs voor budgetreizigers en een walhalla voor Johan.
Het is daar namelijk enorm goedkoop. Enerzijds omdat je veel natuurgerichte
activiteiten onderneemt die weinig kosten en anderzijds omdat de
reisafstanden klein zijn. Maar ook eten en logies zijn goedkoop.
Opeens was er weer ruimte voor het kopen van lekkere dingen, zoals
koekjes en chips. Deze dingen waren bovendien in China erg slecht
verkrijgbaar. We hebben in Pakistan sober geleefd qua levensonderhoud
(goedkope hotels en veel gezamelijke maaltijden) maar veel geld
uitgegeven aan lekkere snackjes, meubels en grote postpakketen.
Na krap vier weken Pakistan hadden we niet alleen de achterstand
ingelopen, maar zelfs een overschot van 75 dollar gecreeerd. Deze
lijn hebben we doorgezet in India. Helaas betekent de diefstal ook
in dit geval een kink in de kabel. Net daarvoor hadden we onszelf
getracteerd op peperdure tickets naar de Andaman eilanden voor een
gepaste Milennium-viering.
In totaal hebben we in 23 weken 7445 dollar uitgegeven. Hiervan
zijn 5105 dollar de kosten van het normale reizen (45 dollar boven
budget). 1656 dollar is gespendeerd in Tibet en aan nieuwe camera's
uit het 'grote activiteiten en onvoorzien' budget (5000$). Tenslotte
hebben we 684 dollar uitgegeven van het 'grote ticket' budget (8000$).
De budgetoverschrijding van het normale reizen heeft meerdere oorzaken.
We hebben in Nepal in korte tijd veel activiteiten ondernomen, zoals
raften, een trekking met terugvlucht en een national park. Dat kost
relatief veel geld. Ook nodigt Nepal uit tot spenderen, met al die
echte restaurants en andere westerse goodies. We hebben helemaal
niet in lokale eettentjes gegeten, zoals we normaal doen. Daarnaast
moesten we na de diefstal ook de nodige kleine dingen vervangen
en dat is uit het regulieren budget gegaan. In Nederland zijn er
ook enkele dure dingen voor ons aangeschaft, evenals de lenzen en
het opsturen hiervan. Gelukkig zien wij dat hier ter plekke niet
van ons budget afgaan, maar eerlijkheidshalve hebben we dus nog
1500 dollar extra uitgegeven (van welk budget?).
Onafhankelijkheid
In Pakistan hebben we wat rustiger aan gedaan en zijn we ook
heel veel met z'n tweeën geweest. De maanden daarvoor gingen snel
en bijna voortdurend in gezelschap van anderen. We hebben nu pas
gemerkt hoe moeilijk het kan zijn om alles samen te doen. In Nederland
hadden we heel erg onze eigen dingen. Eigen werk, hobbies en eigen
vrienden, maar ook eigen spullen en eigen geld. Nu is alles samen
en eigenlijk vinden we dat best moeilijk. Een simpele aanpassing:
thuis hadden we allebei onze favoriete tandpasta. Maar daar kunnen
we nu niet mee gaan zeulen. Een moeilijke aanpassing: thuis hebben
we allebei onze eigen bankrekening waar we van kopen wat we willen.
Nu hebben we één portemonaie en één strak budget. Wat voor de een
'n vanzelfsprekende aankoop is, is voor de ander niet nodig.
Opeens kreeg ik het gevoel dat ik mijn onafhankelijkheid kwijt was.
Voor het eerst sinds jaren had ik het gevoel verantwoording te moeten
afleggen voor aankopen. Heel naar. Johan vond dat echter een hele
solistische opstelling. We zijn samen op reis en hebben samen een
budget bepaald dat daarvoor nodig is. Het kan niet zo zijn dat daar
eenzijdig en zonder overleg van afgeweken wordt. Maar wat is nu
belangrijker, zo lang mogelijk reizen strikt volgens budget of zoveel
mogelijk genieten en doen met het risico dat het wat eerder op is.
Enerzijds ben ik voor het laatste, anderzijds ben ik ook degene
met een reischema voor meer dan anderhalf jaar. We hebben zelfs
even getwijfeld of we met deze uiteenlopende meningen wel verder
konden reizen, maar inmiddels hebben we weer een aardige balans
gevonden. Na veel discusie hebben we besloten om zoveel mogelijk
te genieten enigszins binnen de budgetgrenzen. Ja, niet concreet
maar het werk wel.
Voor nu kunnen we alleen nog maar denken aan die heerlijke tropische
Andaman Eilanden. Sinterklaas, kerst en het millennium houden ons
eigenlijk helemaal niet bezig, dat gaat hier helemaal langs ons
heen. Weg uit de Nepalese kou en alleen maar zon, duiken en niets
doen!
|
