En hoe gaat het nu met ons
na 100 dagen 'Time flies' zeggen ze wel eens, maar dat klopt soms
inderdaad. Alhoewel het op andere momenten ook wel weer heel lang
geleden lijkt dat we thuis weggingen. Dat 'thuis' blijft altijd
een magisch woord. We hebben gemerkt dat we vaak de behoefte hebben
om een soort thuis de creeeren.
Als we wat langer in een plaats
zitten, stallen we al onze spulletjes uit. Zetten de walkman met
de miniboxjes aan met 'Acda en de Munnik' erin en steken een kaarsje
aan. Die toastjes met kaas denken we er dan bij.
Eten
Laatst zaten we in een kamer met tv (hoe ranzig het hotel ook is,
in China staat er allicht een tv op de kamer). Jo zat voor de tv
en was met de archivering van de foto's bezig. "Net als thuis."
De 100e dag hebben we gevierd in de 40 uur durende busreis tussen
Urumqi en Kasgar. Zoals Johan opmerkte een echte feestdag: 100 dagen
weg en die dag geen cent uitgegeven. Ik vondt het meer een feest
dat we redelijk lekker brood hadden, met een blikje Smack en (melige)
mosterd!!! Wat je thuis niet echt een feestmaaltijd noemt. Bourgondisch
als wij zijn, als we het over thuis in Nederland hebben, hebben
we het negen van de tien keer over eten. Wat we zouden koken (pasta)
of wat we op dat moment het liefste zouden eten (de gehakstballen
van mijn moeder, kaas, fikadellen). Het zelf kunnen koken missen
we heel erg, maar ook de smaak van sommige dingen of zelfs hoe dingen
in je mond voelen (hoe oude kaas zo lekker brokkelig en droog is
of hoe soppig een frikadel is). We proberen hieraan tegenmoet te
komen door daar waar mogelijk brood met jam te kopen. Ook hebben
we al eens sardientjes in tomatensaus geprobeerd. Maar in Chinese
supermarkten liggen vooral heel veel vieze dingen. Bovendien blijft
het altijd beperkt tot koude maaltijden
Bagage
Alhoewel, koude maaltijden, wij hebben ook onze magische waterkoker
bij ons. Die voorziet ons niet alleen van warm water voor koffie,
thee en soep, maar we hebben er ook al regelmatig een eitje in gekookt!
Op momenten dat we aan het inpakken zijn of met onze bagage aan
het zeulen zijn, klagen we altijd tegen elkaar dat we teveel troep
bij ons hebben. Dan zien we anderen lopen, met een rugzak die nauwelijks
groter is dan onze dagtas. En dan willen wij dat ook. Maar zo primitief
reizen, dat kunnen wij ook niet. Zo'n waterkokertje bijvoorbeeld.
Het weegt helemaal niets (van het type plastic, voor 12,50 gekocht
in Bangkok), maar het neemt wel weer ruimte in. Daarnaast natuurlijk
de koffie, thee en soep die je meeneemt. Maar op andere momenten
hebben we er zoveel plezier van. Het feit dat je niet voor elk kopje
thee naar een restaurant moet. Dat ben je namelijk al heel erg snel
zat. Het is heerlijk om op bed met een boekje erbij een kopje thee
te drinken. Zo zijn er meer van deze relatief luxe artikelen die
niet strikt noodzakelijk zijn om te reizen. Onze walkman en miniboxjes
en een stapel bandjes. Maar wat heerlijk tijdens lange busreizen,
of gewoon op je kamer met een vertrouwd muziekje. Omdat we nog niet
veel zon gezien hebben konden we onze batterijen niet opladen met
de zonnecollector. Dus in bangkok een kleine oplader gekocht die
we overal in Azie kunnen gebruiken. Ideaal. Maar het neemt wel weel
ruimte in. Wij hebben bedacht dat wij van de categorie luxe budgetreizigers
zijn. Niet zo primitief als de echte vage willies, maar net dat
tikje meer om een lange reis aangenaam te maken.
Financien
Dat aangenaam maken geldt ook op het financiele vlak. We zijn in
China en Tibet over ons gemiddelde dagbudget gegaan. Als ik terug
kijk op onze reisstijl dan denk ik dat wij het in China ook gewoon
echt niet redden voor 30$ per dag. Maar ik denk niet dat het onmogelijk
is. Als je altijd in stalletjes eet, altijd in dorms slaapt, altijd
voor gewone hard seats kiest en nooit iets georganiseerd doet, dan
moet het wel lukken voor dat budget. Maar wij hebben bedacht dat
we het dan waarschijnlijk niet zo lang uithouden. Lange reizen door
China zijn best goed te doen, als je kunt slapen in een bus of een
trein. Als je dan altijd voor de hard way kiest, dan zijn wij het
zo zat. Met als gevolg dat je met de de helft van je geld nog over
na een half jaar terug naar huis gaat omdat je het hebt gehad. Ook
hier kiezen we voor low budget, met af en toe dat tikje meer. Zoals
Johan het zo mooi zei, "als we vaak genoeg hebben gelopen in plaats
van een taxi te nemen, dan mogen we weer een keertje vliegen."
Voor
de budgetgeinteresseerden: we zijn nu 250 dollar boven budget en
in totaal hebben we nu 3300$ uitgegeven (?). Dit is inclusief de
1000$ die we extra hadden uitgetrokken voor Tibet. Nu was Tibet
niet zo duur om in te komen als we hadden verwacht. Maar dat geld
hadden we nu eenmaal begroot, dus daarom besloten het uit te geven
aan een jeeptour en een vliegticket terug naar China. En dit is
ook inclusief al die souvenirs, die 25 fotorolletjes en het verschepen
van vier grote pakketten naar huis. Dus hoewel we niet vaak echte
uitspattingen maken, ontzeggen we ons ook niet heel veel. Ik persoonlijk
vind dus dat we het ook budgettechnisch keigoed doen. Johan kijkt
echter met verlangen uit naar Pakistan en India en naar alle spaargelden
die we daar gaan opbouwen…..
Crises
Zoals verwacht gaan 100
dagen maal 24 uur samen niet altijd over rozen. Er is dan ook al
een paar keer een crisis bedwongen. Dat gaat niet zoals thuis over
te veel overwerken, over de boodschappen of over het opvouwen van
de was. Tijdens de eerste crisis gaf Johan aan het het heersende
reistempo niet veel langer te kunnen doorreizen. Dat was even schrikken.
Hij was helemaal kapot. Enerzijds voor mij natuurlijk een sein om
het tempo te drukken, anderzijds trok het reisschema aan me. We
waren al zoveel uitgelopen en sommmige bestemmingen kennen hun beperkingen
qua seizoen. Mijn antwoord was dus telkens "als we straks in ….zijn,
dan kunnen we het rustiger aan gaan doen." Maar dat punt werd telkens
vooruit geschoven. Toen de bom barste, zijn we het inderdaad iets
rustiger aan gaan doen. Een paar keer een week op dezelfde plaats
gebleven en af en toe een dag niet echt iets doen, maar gewoon uitslapen
en een terrasje of parkje pakken. In soort weekend inbouwen. Als
gevolg daarvan ook een enkel onderdeel uit het programma geschrapt
en een uitgerekt reisschema voor lief genomen. Het was een omschakeling,
maar het voelt veel lekkerder.
De tweede crises kwam na een hele periode dorms en intensief met
andere mensen samenreizen. Eerst is dat een welkome afwisseling
op het alsmaar samen zijn. Maar als dat te lang duurt is het ook
niet goed. Ik vind namelijk dat je je in het gezelschap van anderen,
zeker als je een paar dagen of langer echt met ze samen reist, dat
je je niet teveel als stelletjes moet opstellen en niet om elkaars
nek moet gaan hangen. Toen vond Johan dat we zo langzamerhand meer
een stel samenreizende individuen aan het vormen waren. Maar ja,
toen ik voorstelde om de dorm te verruilen voor een romantische
kamer met ligbad in het Holiday Inn, was het ook niet goed. Maar
nu wordt het minder toeristisch en hebben we soms het geluk om alleen
op een dorm te zitten, beter kan natuurlijk niet.
En crisis nummer
drie steekt telkens de kop op als we mensen tegenkomen die dingen
anders (lees avontuurlijker en primitiever) aanpakken dan wij. Het
gevoel van: dat willen wij ook. Maar ik denk dan al snel aan al
die heerlijke bagage die we dan weg moeten doen en de fysiek zware
dingen die ik dan moet gaan ondernemen. Dan denk ik al heel snel
"ik vind het wel best zo". Johan kan dat iets moeilijker loslaten.
Die ziet zich dan al twee weken liftend door West-Tibet worstelen
of per fiets de Kunjerab Pass bedwingen. Ik lach hem dan altijd
uit onder een motto dat ik lui ben en een mietje, maar dat ik er
in elk geval eerlijk voor uit kom. Ondertussen is het wel zo dat
ik inderdaad bepaalde dingen gewoon echt niet trek en ook niet wil
doen (zoals wekenlang fietsen) en dat Johan dat misschien wel meer
zou hebben gedaan zonder mij. Dit betekent een beperking van mijn
kant. Anderzijds is Johan ook heel blij met de waterkoker en komt
er straks als het aan hem ligt ook nog een computertje bij. Dus
helemaal eerlijk is het niet! We kijken inmiddels rijkhalzend uit
naar een nieuw land. China heeft lang genoeg geduurd en het is tijd
voor afwisseling. Eigenlijk zijn we heel erg toe aan vakantie, lekker
op het strand. Maar door de uitgelopen planning, zal dat wel een
kerstvakantie worden (in Goa?).
|
