|
Bangkok 22 juni 1999
Metamorfose
Je hoort wel eens mensen praten over ontstressen en acclimatiseren.
Ik kan je vertellen dat we nu inderdaad hebben gemerkt wat dat betekent.
De laatse weken voor vertek zijn enorm hectisch geweest. Zoveel mensen
nog willen zien, nog zoveel dingen willen regelen. En eigenlijk was
het hele voorafgaande jaar ook al een beetje zo. Een aaneenschakeling
van werken, verbouwen, voorbereiden en extra veel socializen.
Ook de dag van vertek is in een roes voorbij gegaan. 's ochtends vroeg
het renaultje van Michiel nog helemaal volgestouwd met spullen van
ons die over de huizen van de ouders verdeeld moesten worden. Daarna
en heerlijke afscheidsbrunche met ouders en broers en zussen. Op schiphol
bleken ook nog een hele stel vrienden te staan. Omdat we me El Al
vlogen, moesten naar een aparte, superbeveiligde incheckbalie. Daar
werden we aan een soort kruisverhoor onderworpen. Of wij een relatie
hadden, waar we woonden, hoe ver dat van Schiphol is, wat onze bestemmingen
zijn. Ze wilden onze vaccinatieboekjes zien en onze reisboeken etc.
Daarna werden we gelukkig nog wel in de gelegenheid gesteld om nog
even koffie te drinken met de uitzwaaiclub. Dat was gewoon erg gezellig.
Toen het onvermijdelijke afscheid, maar daar heeft Johan mij doorheen
gesleurd. Regelwerk op Thanon Kao San Waarschijnlijk als gevolg van
een soort oververmoeidheid, kreeg ik zelf last van een griepje de
dagen voor vertrek. Johan kreeg zijn inzinking tijdens de reis. Met
diaree en flinke koorts op het vliegveld van Tel Aviv gehangen. Toch
wel een lange vlucht, met nog een stopover op Bombay (dat wisten we
niet eens!
Op het moment dat je de deur naar buiten opendoet, valt
meteen de warme vohtige doek op je. Dan ruik je als het ware weer
die tropische lucht. Dan is het pas weer echt. Heel onwennig staan
we daar met onze gloednieuwe Lonely Planet in de handen. We willen
niet voor de dure en makkelijke weg kiezen (taxi), maar om direct
met de rugzakken in een lokale bus te springen, zien we ook niet zo
zitten. Het wordt de middenweg, een specilae busverbinding van het
vliegveld met het centrum.
Op Kao San Road ben ik weer op bekend terrein, maar gezien mijn
altijd afwezige richtingsgevoel is het toch weer even zoeken. We
merkten dat we nog helemaal niet op elkaar waren ingespeeld. Continue
bekvechten, andere dingen willen doen. We voelden ons met name erg
nieuw en erg vers (wit). Het regelwerk ging de volgende dag gewoon
door. Meteen Kao San Road doorgespit. Fotorolletjes gekocht (meteen
afgezet), geld gepind, bustickets geregeld (wel afgedongen). Een
poging gedaan om een visum voor Laos te bemachtigen (poging gestaakt).
We werden helemaal gek. De rest van de dag wezenloos op een bankje
gehangen. Amazing Thailand Zittend op dat bankje kom je dan een
beetje tot bezinning. We waren eigenijk nog heel achterdochtig ingesteld,
ten opzichte van de mensen om ons heen. Johan ziet in iedereen een
potentiele dief. Ik heb het gevoel dat iedereen ons oplicht.
Vanuit
een telefooncel belden we de ambassade van Laos, maar daar spraken
ze geen engels. Twee thaise vrouwtjes die na ons wilden bellen konden
ons wel helpen, zij spraken Lao. We geloofden er niets van, we verdachten
ze ervan dat ze helemaal geen contact met de ambassade kon krijgen
en dat ze tegen ons een fake-verhaal ophingen. Tomorrow is better.
Everything close at 4 (het is dan pas half 2), too late. Tomorrow
better. Aarzelend lopen we toch richting bussen. Ongevraagd worden
we weer van advies gediend. Als we naar de bus richting de ambassade
vragen, zegt de jongen: bus 15, but now too late. Tomorrow is better.
Een bankje verder gaan zitten, dichter bij bus 15. Worden we aangesproken
door een man. Heel gesprek, hij spreekt redelijk engels. Hij legt
uit dat je een visum ' s ochtend moet inleveren en 's middags moet
ophalen. De ambassade sluit om 4 uur en door de enorme verkeersdrukte
doe je er gewoon twee uur over om daar te komen.
Conclusie: alle
die mensen hadden ons dus naar alle oprechtheid geholpen. We zijn
moe en veel te achterdochtig! Daarom besloten om de dag erna gewoon
eerst naar een eiland te gaan om eens uit te rusten. Een wijze beslissing.
Want toen we na 10 dagen hangmatten in Bangkok terugkwamen, voelden
we ons het mannetje. We zijn nu wat gebruinder , voor het gebied
rond Thanon Kao San hebben we al geen reisgids meer nodig en we
eten heel professioneel al langs de weg uit een stalletje. We zijn
wel klaar voor Laos nu.
|
