De parel van Afrika
Terwijl ik in mijn pannetje met pastasaus roer, klinkt er telkens een enorm gebries en gebrul achter mij. We kamperen aan de oever van het Mburomeer en zo tegen het vallen van de avond zijn de nijlpaarden op hun actiefst. Als ik over mijn pan heen kijk, staat een nieuwschierig trio impala's toe te kijken. We zijn natuurlijk op hun weide neergestreken. Terwijl we bij het kampvuur onze spagetti nuttigen, briesen en snuiven de nijlpaarden gewoon door. Ik vind het nog steeds heel gaaf, maar ook een beetje eng.
Gelukkig weet Johan een alarmsysteem te ontwerpen van touw en pannendeksels, zodat er niet onverwachts een grazend nijlpaard onze tent binnenloopt. Daarnaast houden we het kampvuur en de olielamp aan, om andere wilde dieren op afstand te houden.
Groen en vruchtbaar
Het eerste dat opvalt in Oeganda is hoe groen het land is. Boordevol meren en rivieren, waardoor alles er welig bij ligt. Moerassen met papyrus, savannen met bloeiende bomen en dichtbegroeide regenwouden. Overal langs de weg zijn houten stalletjes waar groente en fruit in overvloed verkrijgbaar is. De mensen zijn bijzonder vriendelijk en komen met je praten uit pure interesse (en niet om je iets te verkopen). Niet voor niets wordt Oeganda wel de parel van Afrika genoemd. Dit schreef Winston Churchill al in het begin van de vorige eeuw, in zijn boek 'My African Journey'. "For magnificence, for variety of form and colour, for profusion of brilliant life -plant, bird, insect, reptile, beast- for vast scale...Uganda is truly the pearl of Africa." En dit geldt nog steeds.
Omdanks verschillende decennia van interne oorlogen en onderdrukking, straalt het hele land van vruchtbaarheid en enthousiasme om een hogere levensstandaard te bereiken. In de supermarkten is alles te koop, het wegennet is bijzonder goed en uitgestrekt voor Afrikaanse begrippen (en de weinige auto's) en met uitzondering van enkele grensstreken wordt bijzonder veel moeite gedaan om orde en veiligheid te bewaken. Kortom, een prettig land om te reizen.
Bron van de Nijl
25% van het land bestaat uit water. Het bekendste en grootste wateroppervlak is Lake Victoria. Dit op een na grootste zoetwater meer behoort voor een groot deel tot Oeganda. Vanuit dit meer ontstaat de machtige Nijlrivier. Nabij Jinja stort het Victoria meer zich in de Victoria Nijl, die via de Witte Nijl uiteindelijk in de Nijl overgaat. Het water dat hier het meer uitstroomt, stroomt drie maanden later via de Nijl de Middelandse Zee in. Heel bijzonder om letterlijk aan de bron van de Nijl te staan. Jinja is de op een na grootste stad van Oeganda, maar straalt een sfeer uit van een klein stadje in de jaren vijftig. Bijna geen verkeer, een Main Street met een supermarkt, de bank en het postkantoor. Door de waterrijke omgeving van Jinja wordt het gefrequenteerd door watervogels en -dieren. 's Nachts grazen de Nijlpaarden in de berm en op de greens van de golfclub. Overdag laten de enorme Maribu's (vogels) zich zelfs niet door ronkende auto's verjagen uit de tuintjes.
Tilapia en ananas
We volgen de bordjes van de Church of Uganda. Nee, we zijn niet bekeerd in de tussentijd. Al is Oeganda daar wel een geschikte plaats voor, want op elke straathoek staat wel een kerk of een moskee. De Oegandese kerk onderneemt ook 'commerciële activiteiten'. Een ervan is het Holiday and Conference Centre aan het Nabugabumeer. We zijn helemaal alleen op deze prachtige camping aan Nabugabu, een randmeer van Lake Victoria. Het visitorsboek verraadt dat de laatste bezoeker vijf dagen geleden is vertrokken. Sinds een overval op toeristen door rebellen in februari vorig jaar, komen er nauwelijk toeristen in Oeganda. De mensen zijn dan ook blij als je ergens aankomt. Bij Nabugabu willen ze graag eten voor ons maken, maar we hebben zelf eten bij ons. Terwijl we aan het koken zijn, komen de vissers hun versgevangen Tilapia aanbieden. Een oud mannetje komt wat citroenen ruilen tegen een paar plakjes van onze verse ananas. Helem aal glunderend slurpt hij die onmiddellijk naar binnen. Een ander mannetje komt wat manden en matten te koop aanbieden. Op zo'n subtiele en vriendelijke wijze, dat we ons bijna schuldig voelen dat we niets kopen. Geen probleem, hij sloft weer weg.
Ranzige aapjes
Via een hele lange dirtroad, komen we uiteindelijk weer op de doorgaande weg. Hier komen natuurlijk niet zo heel veel blanken, dus overal zwaaien de kinderen en roepen ze Mzungi Mzungi. Maar zelfs volwassen mensen glimlachen breeduit als ze je zien en zwaaien net zo hard terug als hun kinderen. Onze volgende bestemming is weer een meer, Lake Mburo, in het gelijknamige Nationale Park. Het is het eerste park dat we aandoen in Afrika en we worden al getrakteerd op antilopen nog voor we door de poort zijn. Terwijl ik met zo'n 40 km per uur over de rode aarden weg rijdt, is Johan aan het spotten. De toegangsprijs was aanzienlijk, maar binnen een uur hebben we zebra's gezien, impala's, warthogs, bushbuck en vervetapen. Deze laatsten zijn kleine grijze aapjes, die enorm onderzoekend en ondeugend zijn. Op onze lunchstek aan het water, worden we onmiddellijk druk bezig gehouden door een groepje vervetaapjes. Ze zijn allemaal van het mannelijke geslacht, want het eerste dat opvalt bij dit grijzige aapje zijn de felblauwe ballen. Eentje gluurt door het open dakje naar onze doos met groenten en gaat er met een aubergine vandoor. Snel alle deuren en ramen dicht. Aapje twee hangt gekke bekken te trekken in onze autospiegel. Angstvallig bewaken we ondertussen onze lunchspullen. De aapjes zijn ook bijzonder 'horny', want terwijl wij aan het smullen zijn van onze verse guacamole, trekt een van de aapjes zich even snel af en likt zijn spullie vervolgens met smaak op!
Dierenalarm
Er zijn allemaal tracks uitgezet in het park. De goed berijdbare Lackside track gaat echter over in een bushy loop. Een enorme groep bavianen rent hier rond langs en op het pad. Toch is deze route te dicht begroeid om veel dieren te zien en bovendien een aanslag op de auto. We verruilen de bush voor de savanne. In het halfhoge gelige gras zien we buffalo's, meer zebra's en topi's met een prachtige viewpoint op een heuvel als eindpunt. Het is al best laat als we terugrijden naar een verlaten campsite ergens halverwege het meer. Helemaal niemand anders is hier, we zijn in het hele park maar een andere auto tegengekomen (met lokalen). We zetten snel het kamp vuur en koken het eten. De impala's die in eerste instantie zijn weggerend, komen langzaam weer dichterbij. Heel nieuwschierig staan ze toe te kijken terwijl ik aan het koken ben. Zelf als Johan brandhout voor het kampvuur gaat halen, blijven ze staan kijken. Hoewel nijlpaarden op zich niet gevaarlijk zijn, is het toch oppassen geblazen. Overdag dobberen ze in het water, maar 's nacht komen ze de kant op om te grazen, lezen we in ons boekje. Ik krijg nu wel een beetje de kriebels. Dat gebrul in het water achter me kan ik wel aan, maar het idee dat er vanacht een argeloze tientonner mijn tent omver loopt omdat hij aan het grazen is, spreekt me wat minder aan. Johan houdt daarom het kampvuur de hele nacht aan. Bovendien spant hij een lijntje om de tent met pannendekjes. Als dit vanacht gaat rammelen, weten we dat we bezoek kunnen verwachten......
Gelukkig komen we de nacht veilig door. We genieten nog dagenlang na van onze avonturen in Mburo. Letterlijk en figuurlijk. Want de bushy track heeft ons wat doorns opgeleverd van de zogenaamde 'tyre piercer'. Wij hebben dat geweten, want de gemene doorns hebben leuk twee lekke banden opgeleverd (die kruipen langzaam je binnenband in na het verlaten van het park, als je met volle snelheid een paar putholes raakt).
|
