Floating de Nam Song Als we uit de truck stappen, zie
ik onmiddelijk de prachtige karstbergen voor me oprtijzen. Hier
en daar uit het zicht onttrokken door laaghangende wolken. Jammer
dat dit rustieke plaatje wordt verstoord door een enorme plak asfalt,
een voormalige Amerikaanse landingsbaan uit de tijd van de Vietnam-oorlog.
We proberen onze rug weer een beetje recht te krijgen na de vermoeiende
trucktocht. We dachten slim te zijn en de truck van 11 uur te nemen
in plaats van de bus van 12 uur. Helaas voor ons arriveert de bus
op precies dezelfde tijd in Vang Vieng. Hebben we voor niets 4 uur
op een piepklein bankje achterin de truck gezeten, ingeklemd tussen
de zakken met mais en rijst.
Wisselstroom
Vang Vieng telt
slechts een paar, merendeels onverharde straten. Het dorpje wordt
volledig gedomineerd door rugzaktoeristen. Elk woonhuis is een guesthouse,
een restaurant of een tube-verhuur geworden. Het is wel enorm goedkoop
en dat vinden wij natuurlijk erg prettig. Je kunt een hele middag
doorbrengen in een cafeetje, met een verse bananenshake en lezend
in de lonely Planet.
We hebben een kamer met eigen badkamer en heet water. Ik vind het
altijd een beetje verdacht als ze ergens hot showers hebben. Dat
betekent meestal dat het er heel koud kan zijn. Dat is het niet,
maar wel heel erg vochtig vanwege de regen. De douche ruikt dan
ook lekker muffig. Als je het apparaat voor de warme douche op 'hot'
zet, slaan na 1 minuut de stoppen door.. Sowieso wisselt de stroomvoorziening
nogal; voortdurend is er een fractie van een seconde een stroomuitval.
Dit komt de starters van de gezellige tl-verlichting niet ten goede!
De rode snelle stroom
De volgende dag laten we ons allebei
een grote zwarte vrachtwagen-binnenband aanmeten. Samen met twee
meiden regelen we een jumbo (soort Sisi-autootje) om ons weg te
brengen. De banden worden op het dak gebonden en dan tuffen we het
dorp uit. Zo'n 10 km stroomopwaarts worden we afgezet. Via een klein
stroompje, alwaar we in de tube klimmen, dobberen we richting Nam
Song. Als je daar in zo'n band ligt, is de rivier wel heel erg groot.
De brede en snelstromende Nam Song sleurt ons in sneltreinvaart
mee. Aangezien het veel heeft geregent, heeft het kolkende water
een rode aarde-kleur en staan er aan de kanten hele bossages (die
normaal òp de kant staan). Natuurlijk belanden wij onmiddelijk in
zo'n bossage. Met grote kracht worden we tegen de bamboo-bosjes
gesmeten, totdat het water ons er overheen trekt.
Eigenlijk vind
ik de gedeelten zonder stroomversnellingen het leukst. Het is dan
zo stil dat je de jungle-geluiden kunt horen. Ook kun je dan rustig
om je heen kijken naar de hoge karstbergen die helemaal begroeid
zijn en waar je overal de donkere grotingangen kunt zien. Onderweg
komen we langs hutjes op palen en eenzame vissers. Iedereen waar
je langs komt roept sabadi (hallo) en wij roepen dat ook altijd
terug. Een waar avontuur.
|
