|
(27-08-99)
Diagnose 'Collywobbels' Af en toe vang je even een glimps op van
de medische zorg in China. Hier wil je niet graag in een ziekenhuis
belanden. Familieleden kopen eten voor de patienten in een eetstalletje
in de ziekhuistuin. Daarnaast hangen de bebloede operatiekleden
te drogen.
Gelukkig zijn we nog niet zo ziek geweest dat we in een ziekenhuis
hebben gelegen. Maar we kunnen wel een tipje oplichten van de chinese
gezondheidszorg.
Samen op consult
Karin voelt zich al een tijdje niet optimaal en aangezien ze geen
malariaprofylaxe heeft geslikt, vindt ze het tijd voor een malariatest.
In de wacht'gang' moeten alle gewonden netjes op hun beurt wachten.
Onderscheid in kwaaltjes en bloedende wonden wordt niet gemaakt.
Ondertussen wordt er druk gezocht naar een engels sprekende arts.
Diverse kamers en zalen worden opengerukt. Als er eindelijk iemand
is gevonden wordt er een bloedtest gedaan. De assistant is erg verontwaardigd
als Karin vraagt het apparaatje een keer extra in de desinfectievloeistof
te dompelen. Ook voor het potje met gerecyclelde houten tongspateltjes
is zo snel geen ander alternatief dan Karin haar eigen pen. Terwijl
het consult gaande is, wordt het hoe langer hoe drukker. De kamer
wordt gedeeld door meerdere artsen, die allemaal patienten zien.
Nog voor de ene patient weg is, neemt de volgende ook vast plaats
aan het bureau. Chinezen zijn ontzettend nieuwschierig en kennen
geen gene. Terwijl de arts met een patient een analyseformulier
doorspreekt, kijken de vorige en de volgende patient aandachtig
mee! Karin had in elk geval geen malaria.Wellicht zou ze bovenoorontsteking
hebben en daarom kreeg ze drie soorten pillen voorgeschreven. Uiteindelijk
heeftze helemaal niets geslikt en even lekker uitgeziekt.
De
Bootdokter
Nu is het nog mogelijk om de beroemde drie gorges in de Yangze rivier
te zien, vandaar dat we ons hebben ingeschreven voor een Yangze'cruise'.
In de wachtruimte voordat we aan boord gaan, ontstaat er wat consternatie.
Een gids heeft ons per ongeluk muntjes gegeven van de hele dure
klasse en die willen ze graag weer terug. De bootdokter wordt erbij
gehaald, want die spreekt redelijk engels. Johan kan het goed vinden
met de doc. Tijdens de boottocht wordt hij dan ook uitgenodigd in
de spreekkamer cq hut van de dokter. De onderzoektafel is 's nachts
het bed van de dokter. Hele gesprekken worden er gevoerd en af en
toe komt er een patient binnen. De Chinezen hebben veel voor de
boottocht betaald, dus een bezoekje aan de doktor is 'value for
money'. Iedereen die binnenkomt, gaat weg met een injectie in zijn
kont. Johan zit daar gewoon bij en niemand die dat raar schijnt
te vinden. De dokter vertaalt op verzoek van Johan ook de klachten.
Die varieren van zeeziekte tot teveel zon in de ogen! Maar de dokter
neemt iedereen serieus.
De Treindokter
Op zich hebben we nog weinig last gehad van diaree en aanverwante
zaken. Uitgerekend in de trein van Yichang naar Xi'an gaat mijn
maag opspelen. Net als we ons geinstalleerd hebben op onze met moeite
bemachtigde en bekostigde 'sleepers' krijg ik ontzettende maagkrampen.
Na 'n tijdje maak ik Eline wakker. Iets verkeerds gegeten dat er
maar niet uitkomt, is onze conclusie. Het vrouwtje op de sleeper
tegenover ons kijkt bezorgd toe. Ik knik geruststellend tussen de
krampen door. Man en dochter worden erbij gehaald. Ik moet meer
warm water drinken, is het devies. Er wordt druk gepraat door de
Chinese overburen. Het aantal starende ogen in het duistere gangpad
wordt steeds groter. De Treinmevrouw met de EHBO-koffer werdt erbij
gehaald en er worden wat pillen uit gevist. Asperine is een universeel
middel en woord blijkt. Omdat het weinig kwaad dan, stem ik ermee
in. De krampen worden alleen maar erger. Johan ligt nog te ronken
in de bovenste sleeper en Eline vindt het tijd om hem een wakker
te maken. Net op tijd om mij te vergezellen naar de wastafel op
het treintoilet. De 'asipilines' zijn er weer uit. Onze overbuurvrouw
denkt dat Eline en Johan getrouwd zijn en dat ik hun kind ben.
Inmiddels
is er een dokter in de trein opgespoord. Als ik terugkom zit hij
ook tussen de toekijkers op bed. Hij is pro pillen en haalt twee
capsules en drie minipilletjes uit de kist. Ik ben zo beroerd dat
ik ze nog neem ook. Een half uur later liggen ze weer in de wastafel
(de toiletten in een Chinese trein zijn niet echt fijn om over te
geven). De dokter kijkt bezorgd en heeft weer een setje capsules
in zijn hand. Nu ben ik echter vastbesloten; geen pillen meer. Met
tekeningen wordt uitgelegd dat ze denken aan een blindendarm. De
dokter vraagt aan Johan toestemming mij te onderzoeken. Met een
rij starende Chinezen verricht de dokter zijn onderzoekje op het
sleeperbed. Gelukkig niets aan de hand (maar dat had ik hem ook
wel kunnen vertellen). Zo langzaam komt de diaree op gang en subtiel
maar vastberaden weigeren we verdere pillenzooi.
Gezichtsverlies
Met wat ORS in heet water gaat het wat beter en keert de rust weder.
De diaree gaat gewoon door en als ik in de loop van de ochtend weer
van een toiletbezoekje terugkom, zit de dokter weer op het bed tegenover
ons. Zijn diagnose verschijnt op zijn vertaalcomputertje: 'collywobbels'.
Hier hebben we nog nooit van gehoord, maar we knikken geinteresseerd.
Helaas is de behandeling alweer voorspelbaar: pillen. Direct in
te nemen. Een dokter in China heeft een behoorlijk aanzien en men
lijdt niet graag gezichtverlies hier. We proberen dan ook met zoveel
mogelijk tact duidelijk te maken dat ik de pillen niet wil; ik neem
ze later, ik neem ze als ik de trein uit ben, mijn maag kan niet
tegen pillen, in Holland doen we alleen maar zetpillen, etc etc.
De dokter trapt er niet in en de rest van de trein ook niet. Voor
mijn gevoel duurt het gesprek urenlang. Er worden allemaal 'engels
sprekende' mensen bijgehaald. Iedereen roemt de kwaliteiten van
de dokter en zegt dat de pillen echt onmiddelijk moeten worden ingenomen.
Uiteindelijk bedenken Eline en Johan een strategie die succesvol
is. We vragen de dokter in het Chinees een diagnose en behandeladvies
te schrijven, waarmee we dan in Xi'an naar een ziekenhuis gaan.
Drie vellen vol produceert de dokter, terwijl iedereen vol bewondering
toe kijkt. Geen gezichtverlies voor de dokter en de patient. Na
anderhalve dag (zonder pillen en met ORS) ben ik weer ok!
|
