Huisbezoek
Zo vaak hebben we er over gefantaseerd. Hoe zou het zijn
om terug te komen in Nederland? Eigenlijk is het niet eens zo gek.
Het is alleen zo snel gegaan, dat we het eerst niet kunnen bevatten.
Het is een roes. Het ene moment lig ik in de tent te ontbijten,
het volgende moment is plotseling de auto verkocht, nog die middag
staan we op het vliegveld om een ticket te kopen en meteen vliegen
we weg uit Afrika. De volgende dag zitten we bij Michiel thuis op
de bank.
Als we een dag later door Utrecht lopen, is het al alsof we niet
zijn weggeweest. Enerzijds had ik het me bijzonderder voorgesteld,
anderzijds is het ook prettig vertrouwd.
Dag Skattie
In Nairobi op de camping horen we bij het groepje langdurige gasten.
We eten elke avond samen. Peter, onze Belgische buurman, kookt elke
avond de meest heerlijke maaltijden. Gisteravond hebben we nog reisplannen
uitgewisseld, wij gaan misschien wel naar Rwanda om te werken en
anders rijden we via Ethiopië naar huis. Het Midden Oosten is nu
wel net onrustig, maar Kevin vertelde dat hij onlangs door Tsjaad
is gereden. Niets is onmogelijk. Ondertussen staat de auto ook te
koop, maar de briefjes die we hebben opgehangen bij winkelcentra
voor expats en het bezoek aan de automarkt afgelopen zondag leveren
tot op heden weinig respons op. Ik lig 's ochtends nog in de tent
mijn yoghurt te eten en zwaai ondertussen naar Peter die op zijn
fiets komt aangereden. Hij heeft voor vanavond al verse groente
bij de kiosk gehaald.
Ondertussen lopen een paar mannen belangstellend rond de auto. Heel
alert springt Johan er meteen op in. Ze doen direct een bod, maar
dat ligt te ver onder de vraagprijs. Ze willen wel in contante dollars
betalen en er volgt vrij snel een nieuw bod. Johan realiseert zich
dat dit aanbod eigenlijk te goed is om te laten lopen. Hij overlegt
nog even met Peter en Kevin. Verkopen, luidt ook hun advies. Nog
in mijn slaaptshirt wordt ik uit de tent gehaald; we moeten meteen
de auto uitruimen en deze met de beloofde kampeerspullen binnen
een uur opleveren. Als een kip zonder kop probeer ik alle spullen
te scheiden. We hebben wel bedongen dat we de tent mogen houden,
anders hadden we nu letterlijk op straat gestaan. De papieren worden
getekend, 2800 dollar handje contantje en dan rijdt de koper -voor
het eerst- in de auto. Hij krijgt 'm eerst niet gestart en rijdt
uiteindelijk met slippende banden en opspattende modderbrokken weg.
Impulsieve aankoop? Impulsieve verkoop?
Dag Afrika
Nog een beetje ontredderd sta ik tussen de dozen met eten (de pannen
en het kookpitje zijn verkocht) en andere troep onder het afdak
van Peter (onze tafel en stoelen zijn ook weg). Johan is reisbureaus
aan het bellen voor goedkope tickets naar Amsterdam. Wereldtickets
vanuit Afrika naar Zuid Amerika zijn niet echt beschikbaar, zoals
we al eerder hadden uitgezocht. De nieuwe eigenaars van ons prachtige
autootje zijn 'm behoorlijk aan het afraggen; gierende banden en
een krakende koppeling zijn op en rondom het kampeerterrein te horen.
Johan kijkt me vertwijfeld aan, hij vindt het vreselijk om aan te
zien: "We kunnen vanmiddag vliegen", zegt hij, "maar dan moeten
we nu alles inpakken en naar het vliegveld gaan.
Het is een relatief goedkope ticket, maar ik twijfel. Ik ben er
eigenlijk nog niet klaar voor. Ik wil nog afscheid nemen van Afrika,
nog Amarula drinken met de campingvrienden, nog souvenirs kopen
en eten bij de Carnivoor. Dan komt een van de jongens die de auto
heeft gekocht een beetje zeiken 'dat 'ie toch minder soepel rijdt
dan verwacht'. Ik begrijp dat het beter is om te gaan, gewoon om
eventuele problemen te voorkomen. Het lukt me echter niet om in
te pakken. Nog en keer alle spullen uitzoeken. Wat moet mee naar
huis en wat laten we achter. Johan stopt mij in een taxi om alvast
tickets te gaan kopen op het vliegveld. Een heel gedoe, handgeschreven
tickets op een vaag kantoortje van Gulf Air. Johan staat beneden
bij de balie al op me te wachten, hoewel hij snel heeft ingepakt
hebben we naast onze normale bagage nog een grote plastic tas en
een kartonnen doos bij ons. Familie Flodder is er niets bij. Een
half uur later stijgen we op boven de dorre graslanden van Nairobi
National Park. Ik moet een beetje huilen.
Olieparadijs Abu Dhabi
De terugreis verloopt relatief soepel. Veel commentaar op onze kartonnen
doos. Stress bij de Gulf balie in Abu Dhabi. Twee nachtelijke uren
waarin ik arrogante moslimmannen moet trotseren om aan een hotelvoucher
te komen. Een wilde tocht door een donker maar snikheet Abu Dhabi
met een buschauffeur die alle banen van de weg gebruikt. Om twee
uur 's nachts liggen we dan eindelijk in het bed van ons marmeren
hotel als de telefoon gaat: "Uw eten staat klaar". 's Ochtends met
dezelfde buschauffeur terug naar het vliegveld. Nu zien we Abu Dhabi
in al zijn pracht en praal. Gigantische moskeeën in aanbouw, marmeren
fonteinen en elke weg heeft minstens zes banen. Een enkele wagen
met zonwerende glazen zoeft voorbij. Continue besproeiing maakt
van Abu Dhabi een oase in de woestijn.
Anoniem
Omdat we zo onverwachts en zo snel zijn weggegaan in Nairobi, weet
nog niemand dat we op weg naar huis zijn. Op Charles de Gaulle in
Parijs belanden we bij een poging om te emailen achter de douane.
Stress, niet coöperatieve Franse beambtes, slechte bewegwijzering,
met de bus naar een andere terminal, voordringen bij de zoveelste
bagagescan en dan ploffen we hijgend neer in het vliegtuig voor
het laatste traject. Gelukkig zien we nog net onze rugzakken in
het bagageruim verdwijnen. Dat die niet onderweg ergens zijn blijven
liggen, mag een wonder heten. Johan vraagt wat extra broodjes, want
een maaltijd zit er niet aan in de economyclass tussen Parijs en
Amsterdam. Een rare thuiskomst, ik had me altijd een meute enthousiaste
vrienden met spandoeken voorgesteld. Nu weet niemand dat we hier
op Schiphol lopen. Johan denkt nog even leuk te zijn en zwaait naar
de ruiten die ons scheiden van het afhalende publiek. Even een sprankje
hoop: zou er toch iemand.... Johan grijnst, "natuurlijk niet, doe
niet zo stom!"
Op de Meloenstraat
Het is koud als we buiten wachten op Michiel. Een heerlijk weerzien
met de broer van Johan, onze drukke webmaster. Johan belt zijn ouders
vanuit de auto en als Annie vraagt waar we zitten, antwoordt Johan:
"op A2". Mijn ouders zijn zelf nog op vakantie en weten nog van
niets. 's Avonds drinken we een biertje met Michiel. Toch wel raar
om weer hier te zijn. Op dezelfde plek als waar we 16 maanden geleden
onze laatste dagen hebben gespendeerd. In onze bagage ontdekken
we nog wat vreemde dingen (een pakje melk, een flesje bier en een
potje muesli), terwijl andere dingen in de haast zijn achtergebleven.
In een avond zien we Big Brother, de Bus en Robinson op tv en hebben
meteen het gevoel dat we weer kunnen meepraten.
Onthaasten
De volgende dag lopen we door Utrecht. De Dom straalt ons tegenmoet.
Er is eigenlijk niets veranderd. Bij Budget Air moeten we bijna
twee uur wachten. Geduldig zitten we onze tijd uit. Baliemedewerker
Chiel verontschuldigt zich voor de lange wachttijd. "Maak je niet
druk hoor", zeggen wij en hij merkt op dat wij wel heel relaxte
klanten zijn. Dus misschien zijn we toch wel veranderd...... Als
we ons later die week haastig een weg banen door het winkelende
publiek om de bus te halen, terwijl we tegelijkertijd snel een pizzabol
wegknagen, moet ik hier nog eens aan terug denken. Hoe snel vervalt
iemand in zijn normale patroon?
Gezelligheid
Heel aarzelend gaan we vrienden en familie bellen. Waar moet je
beginnen. We zijn bijna een beetje bang om iedereen in te seinen,
want het lukt ons niet om iedereen te zien in zo'n korte tijd. De
eerste reacties zijn erg komisch, vrienden die ons niet herkennen
aan de telefoon of denken dat we uit een of ander ver land bellen.
Uren zitten we aan de telefoon, een velletje papier doet dienst
als geïmproviseerde agenda en al snel zitten we er helemaal in.
Het bevalt mij beter dan Johan. Ik vind het stiekum toch wel heerlijk
om iedereen even te zien. Johan wil het liefst zo snel mogelijk
verder. Niet omdat hij het niet leuk vindt om vrienden en familie
te zien, maar omdat hij bang is dat zo zijn 'reisgevoel' wegglipt.
We gaan eten bij diverse mensen, maken lunchafspraken, gaan op de
thee en natuurlijk mag een ouderwetse kroegavond niet in dit rijtje
ontbreken. Een wilde taxirit door Utrecht (ik waande me even in
India) brengt ons bij cafe de Comedy. Teveel bier, gezelligheid,
zoveel bekenden, hoe smaakt een sigaret ook alweer. De avond eindigt
brak in de snackbar met Johan en Michiel, waar ik voor het eerst
van mijn leven een broodje speklap uit de frituur nuttig. Heerlijk!
Back to business
Behalve voor gezelligheid, is deze periode vooral bedoeld voor het
nodige regelwerk. Wat dat betreft is het eigenlijk goed dat we even
terug zijn. Onze slaapzakken gaan in de reiniging. Na zo'n 16 maanden
bijna fulltime gebruik zijn deze donszakken grijze gekreukte lapjes
geworden. Ik ga langs de GGD voor nieuwe inentingen en breng een
bezoekje aan de tandarts. Johan loopt de administratie door. Dankzij
onze zaakwaarnemer is er eigenlijk weinig mis gegaan. Alleen is
de enige sponsoring die we hadden voor onze site -gratis hosting-
niet betaald. Gelukkig zegt KPN toe alsnog te betalen. En verder
heeft VISA ons verkeerd voorgelicht en hebben we tot op heden een
gigantisch bedrag betaald aan opnamekosten. Ook hier wijden we de
nodige telefoontjes en emails aan. Het is toch wel goed om na zoveel
maanden een blik te kunnen werpen op je eigen papierwinkel, dan
heb je weer een beetje het gevoel dat je alles onder controle hebt.
Het is ook heerlijk om dit nog even een paar maanden uit handen
te geven!
Tussentijdse voorbereidingen
We schaffen nog wat nieuwe dingen aan. Niet te veel, want ons budget
voor de komende maanden is toch al krap. Een nieuwe fleecetrui voor
mij, nieuwe reisgidsen en op de laatste dag voor vertrek een nieuwe
rugzak voor Johan. Eigenlijk net zo belangrijk als een huis waar
je lekker in kunt wonen. Met zoveel reiservaring kiest hij nu zonder
moeite de perfecte rugzak uit. We schrikken zodanig van de prijzen
in de reisgidsen van Zuid Amerika dat we besluiten om kampeerspullen
mee te nemen. Het merendeel hiervan kunnen we gelukkig lenen.
Het blijkt dat ook in Nederland weinig kennis is op het gebied van
wereldtickets (RTW tickets/Round The World tickets). Veel reisbureaus
die wij benaderen haken af omdat ze er niet genoeg vanaf weten of
omdat we de tickets al snel willen hebben. Dit is overigens bittere
noodzaak, want onze reisverzekering staat ons niet toe om langer
dan 20 dagen tussentijds in Nederland te blijven. Uiteindelijk werkt
Chiel van Budget Air in Utrecht zich helemaal in de RTW-materie
in. Hele routes werkt hij uit, zoekt voorwaarden uit en probeert
slinkse boekingstruukjes uit. Zonder zijn enthousiasme en vele uren
werk, was het ons niet gelukt om op tijd weer weg te komen met een
geschikt ticket (de nieuwe route staat inmiddels onder grensverleggend).
Weer en route
De meest gehoorde reactie is 'jullie zijn helemaal niets veranderd'.
Men heeft ons blijkbaar veel vager, viezer, dikker, dunner etc.
voorgesteld. Geruststelling, wij vinden ook dat niemand is veranderd.
Zonder uitzondering kletsen we met iedereen verder alsof we elkaar
vorige week nog hebben gezien. Dit is een heel lekker gevoel voor
nu en voor als we straks echt terugkomen, want ik heb me daar wel
eens zorgen om gemaakt. Nu weet ik zeker dat we ons sociale leven
zo weer oppikken volgend jaar. Toch zal het dan wel anders zijn.
Konden we nu voornamelijk gezellige dingen doen, straks zal het
zoeken van werk en het werken an sich toch ook heel belangrijk zijn.
Voor we het in de gaten hebben is de tijd aangebroken om weer naar
Schiphol te gaan. Net als onze aankomst in stilte. Alsof we niet
zijn teruggeweest.
Even gemakkelijk nemen we ons reisritme weer op in een volkomen
nieuw continent. In Lima installeren we ons op het dakterras van
Hostal España, luisteren naar de klanken van de houten pamfluiten
en oefenen in ons 'Wat & Hoe Spaans'.
|
