Tahiti, voor honeymoons en sex
Het kost nogal wat moeite om de mevrouw van het hotel te activeren. Met een chagrijnig gezicht wijst ze ons twee bedden in de dorm, te vies om waar te wezen. We spreiden een lakentje uit over het schuimrubber als het gesnurk van de dormgenoten steeds duidelijker wordt. Even later wordt dit overstemd door de zeer heftige geluiden van een copulerend stel in een aangrenzende kamer. Geschreeuw en gegil kondigt het einde van de vrijpartij aan. Als de rust is wedergekeerd, beginnen de krolse katten in de tuin te janken. Ik wordt gek hier.
Het is al donker als we op Tahiti aankomen en het zwoele en plakkerige van de nacht slaat ons meteen tegenmoet. Er staat een schaars geklede mevrouw bloemetjes uit te delen aan de arriverende mensen. Het leek zo idyllisch allemaal.....
Te Amo
Het is altijd irritant om 's nachts aan te komen op een vreemde plek, al is de aankomst op het vliegveld heel gastvrij. We leveren onze enquêteformulieren in; een van de vragen was de reden van een bezoek aan Tahiti. Behalve de normale opties 'vakantie', 'zaken' en 'familiebezoek', staat er ook 'honeymoon' tussen. Het blijkt een favoriete bestemming te zijn voor pasgetrouwden. Wij hebben geen reisgids van Tahiti en spelen zwaan-kleef-aan bij een Engels stel. Omdat het te laat zou zijn voor openbaar vervoer, zoeken we naar een taxi. Die kosten echter een fortuin. We lopen naar de weg en hebben het geluk dat we meteen worden opgepikt door een passerende 'le truck' die ons in het centrum afzet. We hebben slechte berichten gehoord van het hotel Te Amo, maar de prijzen zijn er het laagst. Dat is allemaal relatief als je weet dat het meest gore dormbed dat ik ooit heb gezien tevens het duurste is (45 gulden per persoon).
Actief
Na een nacht vol aankomende, weggaande en snurkende mensen en de nodige sexuele activiteiten (van mens en dier) weten we niet hoe snel we hier weg moeten komen. De naam van hotel Te Amo wordt in elk geval eer aan gedaan. We wachten niet eens tot het Engelse stel wakker is; zouden zij misschien vannacht...... We ontvluchten Tahiti om het te verruilen voor het wat rustiger bekend staande Moorea. Tahiti is slechts het hoofdeiland, maar Frans Polynesië bestaat uit meer dan 180 eilanden. De catamaran brengt ons in een half uurtje naar Moorea, waar we weer meteen in een 'le truck' kunnen stappen. Een typisch vervoermiddel van hier: een vrachtwagen waar op de achterkant een laag, houten bouwwerk staat. Een opbouwbus zonder ramen. Onderweg zien we al een beetje hoe lekker tropisch het hier is. We worden afgezet voor de camping, waar een kamer voor twee personen nauwelijks duurder is dan kamperen. Mooi, dan hebben we in elk geval een bed de komende twee weken.
Lagune
De camping ligt direct aan het strand en hoewel dat geen breed strand is, maakt het uitzicht op de lagune veel goed. Net als de Galapagos zijn ook de Polynesische eilanden van vulkanische oorsprong en schuiven telkens een stukje op. Doordat het water hier echter veel warmer is, vormt zich een barrièrerif. In de loop van de eeuwen vlakken de vulkanen af en zakken uiteindelijk helemaal weg. Wat overblijft is een lagune die beschermd wordt door het rif. Tegen het rif vormen zich kleine, strandrijke, eilandjes die motu worden genoemd. Deze ring van eilandjes rondom een lagune heet een atholl. In Frans Polynesië zijn er eilanden in diverse stadia. Moorea is een hoog eiland met een koraalrif.
Haaien
De lagune is heerlijk om te zwemmen want de golfslag is nihil. Je kunt in de verte de grote golven zien breken op het barrière rif. Het water is heerlijk warm en perfect om te snorkelen. We gaan met een boot wat verder de lagune op om haaien en stingrays te zien. Wat een ervaring, de blacktip reefshark in vol ornaat. Meerdere tegelijk die onrustig achter de kleine visjes aan gaan. Zie je zo'n haaiebek opengaan en daar een visje in verdwijnen.... Persoonlijk vind ik de stingrays nog veel indrukwekkender, deze bijzondere vleugelvissen glijden aan alle kanten om ons heen. Je kunt ze ook aanraken, alleen niet aan de onderkant want dan bijten ze. Eigenlijk zijn ze heel nieuwsgierig en ze voelen een beetje glibberig aan als ze langs je heen glijden. Ongelooflijk dat je daar middenin kunt zwemen.
Krakend bed
Elke avond genieten we van een prachtige zonsondergang boven de lagune. Omdat het zo ontzettend heet is, verdampt er veel water. Er komt dus regelmatig een buitje overdrijven, dat een heerlijke verkoeling biedt. Deze wolkjes maken de zonsondergang extra sensationeel; kodakmomenten te over. Het dagschema verandert al snel, om half negen naar bed en 's ochtends vroeg wakker. Onze kamer is perfect, alleen zijn de tussenwandjes wel erg dun. Op een ochtend word ik wakker van een vreemd geluid. In je slaap duurt het soms heel lang voordat dingen tot je doordringen. Het is een krakend bed bij de buren, ja hoor, blijkbaar een opzwepend klimaatje hier. Door het houten wandje kunt je ze zelfs horen zoenen. En de rest dus.
Gluurder
Als de buren klaar zijn, staan ze ook maar meteen op. Ik ben inmiddels helemaal wakker en zie ze telkens voor ons open raampje langs naar de toilet lopen. Opeens blijven de voetstappen staan, een hand duwt ons gordijntje opzij en die vent steekt zijn kop naarbinnen! Ik ben perplex en kan geen woord uitbrengen, maar het feit dat ik gelijk opkijk, doet de man snel wegduiken. Sexen ok, maar bij andere mensen naar binnen gluren vind ik een stuk perverser. Als ik later onze kamer uitkom, staan ze helemaal ingepakt om weg te gaan. Het vrouwtje durft me niet aan te kijken. Ook het Engelse stel, Jon en Nathalie, zitten hier inmiddels op de campsite. Wij noemen ze onder elkaar de 'neukvrienden', al weten we natuurlijk niet zeker of zij dat waren die nacht in Te Amo.
Duur
Op de boot naar Moorea kwamen we Will tegen, ook in het bezit van een reisgids, dus daar maakt Johan handig gebruik van. En dat terwijl ik zo'n hekel heb aan reisgidsleners. Bij de camping is een grote gemeenschappelijke keuken cq eetruimte. Vaak koken wij en eten Will, Jon en Nathalie mee. Je kunt hier alles kopen, de verse groenten wisselen per dag, maar verder is alles aanwezig. Vooral veel franse producten. Daar hangt natuurlijk wel een prijskaartje aan. Een bak kwark kost een tientje en één stengel prei f7,50. Het enige dat goedkoop is, is het franse stokbrood (nog geen gulden). De reden dat alles zo duur is, komt voor een groot deel door de Fransen. De meeste producten worden helemaal vanuit Frankrijk geïmporteerd, in plaats van vanuit goedkopere landen dichterbij. Ook werken er heel veel Fransen -met een riant salaris- in de lokale overheden. Deze geïnflateerde bedragen gelden als basis voor lokale prijzen en salarissen. Dus alle verhalen over het dure Tahiti zijn zeker waar.
Glimmende lijven
Om toch iets meer van het eiland te zien, huren we na een week strand een autootje. Moorea is vooral heel groen en tropisch in het binnenland en wit met blauw aan de kust. Kleurrijke tegenstellingen. Vanuit het uitzichtpunt 'Belvedere' zien we de twee baaien die het land inlopen, met daar tussenin nog een stuk van de oude kraterrand. De krater is helemaal aan het wegzakken en alleen de rand steekt met zijn scherp gekartelde bergen recht omhoog. Vervolgens belanden we op Temea strand, waar de bevolking van Moorea zelf gaat zwemmen. Wulpse Polynesische vrouwtjes, jong en oud, dik en dun, alles loopt hier topless. Het is zondag, druk en er hangt een frivole stemming. Picknicks met baguettes, luide gesprekken en glimmende bruine lijven ingesmeerd met monoi (kokosnootolie met bloemenextract).
Spijkersex
Nu kan ik me ook wel wat voorstellen bij al die verhalen over het wilde sexleven op Tahiti. Het schijnt dat de eerste Europese bezoekers daar nogal van onder de indruk waren. Zij brachten verhalen mee terug over 'het eiland van de liefde', vol met mooie mannen en vrouwen waar sex ongelimiteerd en ongecompliceerd was. Jonge meisjes dansen suggestieve dansen, zingen opzwepende liedjes en vertellen de meest heftige sexverhalen zondere blikken of blozen. De zeemannen konden sex kopen voor een spijker (er was op dat moment geen ijzer in gebruik in Polynesië). Zo introduceerden de Europeanen spijkers en prostitutie in Polynesië.
Travestieten
Dat die verhalen in het Europa van rond 1900 wel degelijk de ronde deden, lees ik terug in de biografie van de Franse schrijfster Colette. Als wordt verwezen naar de hoofdpersoon in haar debutroman 'Claudine op school', gebruiken ze de beschrijving "een Tahitiaanse voor de bekering door de missionarissen", om aan te duiden dat het gaat om een erotisch onbezonnen type. Toch hebben missionarissen en zeemannen niet de gehele cultuur uitgeroeid. Er wordt nog steeds veel gedanst, mannen zitten onder de tatoos en er zijn ontzettend veel travestieten. Sommige daarvan zijn commercieel, anderen zijn de oudste zoon en die worden van oudsher vrouwelijk opgevoed!
Jon en Nathalie hebben uitnodigingen geregeld voor club Med, dus daar gaan we even een kijkje nemen. Het eerste dat opvalt is een advertentie voor een Tahitiaanse bruiloft: bruine body's, een witkanten pareo en natuurlijk bloemenkransen in het haar. Op en top honeymoon hier.
|
